تحول لايه‌هاي معنايي مفهوم دولت در عصر فتحعلي‌شاهي (دوره بحران و ابهام)

اين پژوهش سير تاريخي ظهور مفهوم دولت در زبان زمانه را در نيمه نخست قرن سيزده قمري يعني دوره جانشينِ مؤسس سلسله قاجار بررسي مي‌كند. پرسش محوري پژوهش اين است كه با ورود ايران به دوران آستانه اي خود تا چه ميزان تحولات مربوط به اين بحران، در كاربرد مفهوم دولت، در متون آن دوره، بازتاب زباني داشته و كدام لايه هاي معنايي آن تقويت و كدام‌يك حذف يا جابه‌جا شده اند؟ مدعاي ما اين است كه مفهوم قديم دولت در اين دوره، با اضطراب حاصل از بحرانِ واقع‌شدن در آستانه زمان تاريخي و مواجهه با مفهوم جديد، براي نخستين‌بار درون هاله‌اي سنگين از ابهام قرار گرفت؛ ابهامي كه در عمل، زنگ آغاز پايان مفهوم ثابت و منجمد از دولت را كه ادعاي ازليت و ابديت مي‌كرد، به صدا در آورد. از همين نقطه، زمينه چالش سهمگين ميان دو فهم از مفهوم قديم و جديد دولت به‌تدريج تكوين يافت. براي اين منظور، خواهيم كوشيد با بهره‌گيري از كليات نظريه تاريخ مفهومي راينهارت كوزلك آلماني لايه‌هاي معنايي مفهوم دولت و ظهور زباني بياني آن‌ها در مواجهه با بحران نوپديد عارض بر دولت يعني بحران جنگ‌هاي ايران و روسيه را در آثار نويسندگان دوره مذكور بكاويم.