داوري سياسي به مثابه امر تراژيك: با بررسي و تحليل انديشه مارتا نوسبام

داوري و قضاوت كردن در ميان جهان‌هاي هنجارمندي كه در نزاع و تعارض با يكديگر هستند، دشوار است. چرا كه آنها در برخورداري از واژگان مشابه، معيارهاي عقلاني مورد توافق و تعهدات اخلاقي مشترك هم‌‌راستا نيستند. لذا با روش‌هاي مرسوم در كاوش‌هاي فلسفي نمي‌توان ميان اين جهان‌هاي هنجاري دست به داوري زد. در چنين شرايطي، داوري‌هاي سياسي معمولاً به امور تراژيكي ختم مي‌شوند كه در عرصه سياسي عواقبي ناگوار دارند. در همين راستا سوال اصلي مقاله اين است كه داوري سياسي به‌مثابه امري تراژيك به چه معنا است؟ و چه پيامدهاي براي زيستارهاي‌ سياسي دارد؟ براي يافتن پاسخ، نوشتار حاضر با تأكيد بر اين كه داوري‌سياسي مانند كنشي در موقعيت‌تراژيك، تجربه‌اي است كه در زمان و محلِ خاصِ فرد رخ مي‌دهد، امكان توسل به اصول متعين پيشيني در اين زمينه را مردود دانسته و با ابتنا به انديشة هنجاري مارتا نوسبام، درصدد ارائه نوعي داوري به‌مثابه داوري تراژيك است كه اصل اساسي آن مبتني بر حضور شانس اخلاقي در پي ريزي قابليت‌هاي‌انساني است. قابليت هايي كه منجر به رهايش انسان از يك مصيبت به يك خوشبختي مي‌شوند. در واقع داوري در انديشه نوسبام، پراكسيس سياسي را متوجه به عناصري بيرون از كنشگر مي‌كند و در عين حال بر تاثير موقعيت‌هاي ستيزه‌اي و چندجانبۀ فرهنگي، سياسي و مذهبي تاكيد دارد كه بر جهت‌دهي به رفتارهاي عادلانه و غيرعادلانه، مصيبت ساز يا سعادت ساز و غيره در حوزه سياسي موثرند.