ارزيابي و تحليل ظرفيت نوآوري منطقه‌اي در سطح استان‌هاي كشور

سياست‌گذاري توسعه منطقه‌اي براساس ظرفيت‌هاي موجود دانش و نوآوري مناطق از موضوعات مغفول در سياست‌گذاري توسعه ايران است. در حال حاضر تفاوت جدي در ارائه راهكارها براي استان‌هاي مختلف وجود ندارد. اين در حالي است كه استان‌هاي كشور هم به لحاظ برخورداري از سطح دانش و نوآوري و هم ظرفيت‌هاي جذب آن با هم متفاوت‌اند. در اين پژوهش با تكيه بر مباني نوين سنجش نوآوري منطقه‌اي و مرور تجارب، چارچوبي مناسب براي سنجش ظرفيت نوآوري ارائه و براين اساس، ظرفيت نوآروي استان‌هاي كشور سنجيده شده است. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد به تناسب كاهش يا افزايش سطح توسعه‌يافتگي مناطق، ظرفيت نوآوري مناطق كم يا زياد مي‌شود؛ به نحوي كه محروم‌ترين استان كشور از نظر اقتصادي و با بيشترين فاصله جغرافيايي از مركز (سيستان‌وبلوچستان) ازلحاظ ظرفيت نوآوري نيز پايين‌ترين سطح را داشته است. در حالي كه در مناطق پيرامون تهران چون سمنان، كرج، قزوين و قم هيچ استاني در سطوح پايين ظرفيت نوآوري قرار نگرفته است. در اين ميان، استان‌هاي بوشهر و ايلام به دليل دو فاكتور مهم 1 جمعيت اندك و 2 وجود صنايع نفت و گاز به لحاظ ظرفيت نوآوري در رتبه‌هاي اول تا پنجم قرار گرفته‌اند.