تاثير تيپينگ مچ پا بر توانايي حفظ تعادل ايستا وپويا با و بدون ورودي بينايي قبل و بعد از خستگي

هدف:بهبود كنترل پاسچر (Postural Control)  به عنوان يك توانايي اساسي عملكردي براي انجام فعاليت هاي روزمره زندگي ضروري است. خستگي عضلاني، اطلاعات رسيده از منابع حسي به مغز را مختل، كنترل پاسچر را تحت تاثير و تعادل را كاهش مي دهد. با توجه به نقش اساسي پا به عنوان نقطه اصلي برخورد ميان زمين و بدن، هرگونه مداخله‌ ي خارجي موثر بر پا، مي ‌تواند تعادل را تحت تاثير خود قرار دهد. هدف از تحقيق حاضر تاثير آني تيپينگ مچ پا بر توانايي حفظ تعادل ايستا و پويا با و بدون ورودي بينايي قبل و بعد از خستگي بود.روش بررسي:جامعه آماري پژوهش حاضر دانشجويان دختر دانشگاه بوعلي سينا بودند. پس از اعلام فراخوانِ مطالعه، با توجه به معيارهاي ورود و خروج، 20 داوطلب زن به عنوان نمونه آماري وارد مطالعه شدند. معيارهاي ورود به پژوهش عبارت بودند از: برتر بودن پاي راست، عدم ابتلا به ناهنجاري هاي (Deformitry) بارز در اندام تحتاني و برخورداري از ارتفاع نرمال ناويكولار. مداخلات به كار رفته در مطالعه حاضر شامل اعمال كينزيوتيپ به روش بسكت ويو ( Basket Weave) در مچ پا و ايجاد خستگي توسط پروتكل خستگي بروس بود. تعادل ايستا و پوياي آزمودني ها قبل و بعداز تيپينگ در زمان هاي با و بدون خستگي با استفاده از دستگاه تعادل سنج بايودكس مورد بررسي قرار گرفت. داده ها با استفاده از آزمون تحليل واريانس با اندازه هاي تكراري در سطح معناداري ( 0/05 p) با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند.يافته‌ها:اثر زمان (با و بدون خستگي) و وضعيت (با و بدون كينزيوتيپ) در هيچ يك از متغيرهاي مورد بررسي معنادار نبود (0/05≤p). همچنين اثر متقابل زمان و وضعيت در بهبود تعادل ايستا در وضعيت چشم باز (0/13=p) و چشم بسته (0/297 =p) و تعادل پويا (0/738=p) قبل و بعد از اعمال پروتكل خستگي تفاوت معناداري نشان نداد.نتيجه گيري:با توجه به نتايج، تيپينگ مچ پا قبل و بعد از اعمال پروتكل خستگي در افراد سالم منجر به بهبود تعادل ايستا و پويا نگرديد. به نظر مي رسد انجام مطالعات تكميلي بيشتري در اين زمينه مورد نياز است كه به ما نشان دهد آيا تيپينگ موجب افزايش توانايي كنترل پاسچر مي شود يا بيشتر نقش دارونما دارد.