مقايسه تأثير تمرينات كششي و قدرتي بر فعاليت الكتروميوگرافي عضلات پاراورتبرال ناحيه پشت بيماران مبتلا به ‏كمردرد مزمن داراي كوتاهي عضلات همسترينگ: يك مطالعه كار آزمايي باليني

هدف:مطالعه كارآزمايي باليني حاضر با هدف مقايسه تأثير تمرينات كششي ايستا و تمرينات قدرتي در طول بلند عضله همسترينگ كوتاه شده بر تغييرات فعاليت الكتريكي عضلات پاراورتبرال ناحيه پشت در بيماران مبتلا به كمردرد مزمن انجام شد.روش بررسي:چهل‌ و پنج بيمار مبتلا به كمردرد مزمن از طريق نمونه ‌گيري در دسترس در كلينيك ويژه دانشگاه علوم پزشكي كرمانشاه، انتخاب شدند. نمونه ‌ها علاوه بر دريافت درمان مرسوم فيزيوتراپي براي كمردرد، به ‌طور تصادفي در 3 گروه تمرينات كششي (۱۵ نفر)، تمرينات قدرتي در طول بلند عضله (۱۵ نفر) و گروه شاهد بدون مداخله اضافي فقط درمان مرسوم فيزيوتراپي (۱۵ نفر) قرار گرفتند. مداخلات درماني به مدت 4 هفته، 3روز در هفته و مجموعا در 12 جلسه انجام گرديد. طول عضله همسترينگ با روش نوريس (ران در وضعيت عمودي و تلاش بيمار براي راست كردن مفصل زانو) با گونيامتر اندازه‌گيري شد. اطلاعات الكترومايوگرافي از عضلات پاراورتبرال بيماران در حين خم كردن زانو در مقابل نيروي كش ورزشي، قبل و بعد از مداخله ثبت شد.يافته ‌ها:طبق نتايج  آناليز واريانس با اندازه هاي تكراري، اثر درون گروهي، اثر تعاملي زمان و گروه و همچنين اثر بين گروهي ميانگين فعاليت الكتروميوگرافي نرمالايز شده عضلات پشت لانجيسموس و ايليوكستاليس (Longissimus,  Iliocostalis)  معنادار نبود (0/05 p). براي متغيرهاي درد و ناتواني فقط اثر اصلي درون گروهي معني دار بود (0/05 p). اثرات بين گروهي و تعاملي براي اين متغيرها معني دار نبود.نتيجه ‌گيري:بر اساس يافته ‌هاي اين مطالعه، هيچ‌ يك از تمرينات اصلاحي كشش ايستا و تمرينات قدرتي عضله همسترينگ در طول بلند، تغيير معني‌داري در فعاليت الكتروميوگرافيك عضلات پاراورتبرال نمونه ‌ها ايجاد ننمودند.