نقش آسيب‌هاي دنياگرايي در تربيت معنوي از منظر نهج‌البلاغه

ازجمله روش‌هاي شناخت آسيب‌ها و موانع تربيت معنوي، عمل به دستورالعمل‌ها و سفارش‌هاي امام علي(ع) است كه خود پله‌هاي بالاترين درجات كمال و معنويت را پيموده و آسيب‌ها و موانع آن را به وجه احسن از سر راه خود زدوده است. تربيت معنوي پروراندن و رشد ميل فطري انسان به پروردگار و تعالي‌بخشي ملكات نفساني است. مقاله پيش‌رو درصدد است با بهره‌مندي از آموزه‌هاي امام علي(ع) به روش توصيفي تحليلي نقش آسيب‌هاي دنياگرايي در تربيت معنوي را موردبررسي قرار دهد. با واكاوي آموزه‌هاي نهج‌البلاغه معلوم مي‌شود كه مهم‌ترين آسيب تربيت معنوي دنياگرايي است. دنياگرايي مانع نيل انسان به‌مراتب كمال، رشد و تربيت معنوي بوده و باعث غفلت انسان از جايگاه انساني خود خواهد شد. نتايج پژوهش نشان داد كه عواملي همچون لذت‌طلبي افراطي، حبّ دنيا، اشرافي‌گري كارگزاران حكومتي، انكار معاد، عطش تشنگان دنيا، مستي ناشي از نعمت، نيرنگ‌بازي دنيا و آزمندي زمينه‌ دنياگرايي را فراهم نموده و عوارض جبران‌ناپذيري را براي تربيت معنوي انسان به بار مي‌آورد. هدف نهايي دين تربيت معنوي انسان و تعالي روحي او است. با تأمل در مقتضيات چنين تربيتي به آسيب‌هاي دنياگرايي در تربيت معنوي پي مي‌بريم.