مقايسه اثربخشي شفقت درماني و درمان مبتني بر بهبود كيفيت زندگي بر خود انتقادي و افسردگي مبتلايان به افسردگي اساسي

هدف: افسردگي ازجمله مشكلات شايع با پيامدهاي گوناگون اقتصادي، اجتماعي و روان‌شناختي هستند. از اين رو، هدف اين پژوهش مقايسه اثربخشي شفقت درماني و درمان مبتني بر بهبود كيفيت زندگي بر خود انتقادي و افسردگي مبتلايان به افسردگي اساسي بود.روش: طرح پژوهش نيمه‌آزمايشي و از نوع پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري با گروه كنترل بود. جامعه آماري تمامي‌بيماران مبتلا به افسردگي اساسي مراجعه كننده به مراكز مشاوره روان‌شناختي شهر نيشابور سه ماهه اول سال 1398 بودند كه از ميان آن‌ها 45 نفر به صورت در دسترس انتخاب شدند، و به‌صورت تصادفي در دو گروه آزمايش 1 و 2 (هر گروه 15 نفر)، و يك گروه كنترل جايگزين شدند. گروه آزمايش اول درمان درمان مبتني بر شفقت، گروه دوم درمان مبتني بر بهبود كيفيت زندگي را دريافت كردند و گروه كنترل در فهرست انتظار قرار گرفتند. براي جمع آوري اطلاعات از پرسش‌نامه خودانتقادگري و عدم خود اطمينان بخشي گيلبرت و همكاران (2004)، پرسش‌نامه افسردگي بك (1996) استفاده شد. براي تجزيه و تحليل داده‌ها از آزمون تحليل مالتي وريت استفاده شد.نتيجه گيري: نتايج حاكي از آن بود كه شفقت درماني و درمان مبتني بر بهبود كيفيت زندگي باعث بهبود خود انتقادي و افسردگي مبتلايان به افسردگي اساسي مي‌گردد. هم‌چنين، اثربخشي شفقت درماني بر كاهش اين مسائل روان‌شناختي، بيش‌تر از درمان مبتني بر بهبود كيفيت زندگي مي‌باشد.بحث و نتيجه‌گيري: هر دو درمان بر كاهش خود انتقادي و افسردگي موثر بوده است، اما شفقت درماني نسبت به درمان مبتني بر بهبود كيفيت زندگي برتري معناداري داشته است (P 0.05).