بررسي اثربخشي زوج درماني متمركز بر هيجان بر افزايش سازگاري زناشويي زوچ هاي ناسازگار

مقدمه: با توجه به اهميت سازگاري زناشويي در ثبات و پايداري خانواده و در عين حال بهداشت رواني همسران و فرزندان، پژوهشگران بر شناسايي عوامل موثر بر سازگاري زوجين تمركز نكرده‌اند. بر همين اساس، هدف از انجام اين پژوهش بررسي اثر‌بخشي زوج درماني متمركز بر هيجان (EFCT) بر افزايش سازگاري زناشويي زوج هاي ناسازگار بود. روش: روش پژوهش نيمه‌ آزمايشي با طرح پيش‌آزمون – پس‌آزمون و گروه گواه بود. جامعه آماري شامل زوجين مراجعه كننده به مركز مشاوره شهر تهران در سال 1396 بودند. از بين 31 زوج مراجعه كننده، 20 زوج (40 نفر) با توجه به نتايج پرسش‌نامه سازش يافتگي زوجي اسپنير(1976) با خط برش 101، به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و به گونه تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه جايگزين شدند. گروه آزمايش به صورت منظم در 9 جلسه 90 دقيقه‌اي، هفته‌اي يك جلسه تحت درمان متمركز بر هيجان قرار گرفت. داده هاي اين پژوهش به كمك نرم افزار  SPSS تحليل شد. يافته ها: يافته هاي پژوهش، نشان داد درمان متمركز بر هيجان بطور معناداري سازگاري زناشويي گروه آزمايش را در مقايسه با قبل از آموزش و گروه گواه افزايش داده است. نتيجه گيري: با استناد به يافته ها مي توان نتيجه گرفت كه زوج درماني متمركز بر هيجان مي تواند يك مداخله روان شناختي اثربخش بر افزايش سازگاري زناشويي باشد.