اثربخشي درمان مبتني بر شفقت بر استرس ادراك‌شده و سركوبگري عاطفي بيماران عروق كرونري قلب

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي درمان مبتني بر شفقت بر استرس ادراك‌شده و سركوبگري عاطفي بيماران عروق كرونري قلب صورت گرفت. روش: روش پژوهش از نوع نيمه آزمايشي و طرح آن به‌صورت پيش‌آزمون – پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه ي آماري شامل تمامي بيماران عروق كرونر است كه به مراكز درماني شهر تبريز مراجعه كرده بودند و توسط پزشك متخصص، تشخيص را دريافت كرده بودند. نمونه ي پژوهش 30 نفر بودند كه به‌صورت نمونه گيري در دسترس انتخاب و به‌صورت تصادفي به گروه هاي آزمايش و كنترل به‌صورت يكسان گمارش شدند. گروه آزمايش به‌صورت گروهي، در 8 جلسه دوساعته، تحت درمان مبتني بر شفقت قرار گرفتند، درحالي‌كه اعضاي گروه كنترل هيچ‌گونه مداخله ي درماني دريافت نكردند. ابزارهاي جمع آوري داده ها، مقياس استرس ادراك‌شده و پرسشنامه سازگاري وينبرگر بودند. براي تجزيه‌وتحليل داده‌هاي پژوهش حاضر از تحليل كوواريانس استفاده شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه درمان مبتني بر شفقت در كاهش استرس ادراك‌شده (0.01 P) و سركوبگري عاطفي (0.01 P) بيماران عروق كرونري قلب تأثير معناداري داشته است. نتيجه‌گيري: مي توان نتيجه گرفت كه درمان مبتني بر شفقت، روشي مؤثر در كاهش استرس ادراك‌شده و سركوبگري عاطفي بيماران عروق كرونري قلب بوده است.