پيش‌بيني گرايش به افكار خودكشي بر اساس سرسختي روانشناختي و تصوير بدني ادراك‌شده در بيماران مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس (MS)

مقدمه: بيماري ام‌اس ماهيت مزمن و پيشرونده اي دارد و بر جنبه هاي مختلف زندگي فرد اثر مي گذارد و از افكار وي تأثير مي پذيرد. هدف پژوهش حاضر پيش‌بيني گرايش به افكار خودكشي بر اساس سرسختي روانشناختي و تصوير بدني ادراك‌شده در بيماران مبتلا به ام‌اس بود. روش: در اين پژوهش توصيفي همبستگي بر اساس جدول مورگان و با روش نمونه گيري در دسترس، تعداد 306 نفر به عنوان گروه نمونه از جامعه آماري 1500 نفري بيماران مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس شهر قم در سال ۱۳۹۹ انتخاب شدند. ابزارهاي مورد استفاده پرسشنامه افكار خودكشي (بك،1961)، سرسختي روان شناختي (لانگ و گولت،1981) و روابط خود بدن (كش و همكاران، 1987) بودند. داده ها با استفاده از آزمون همبستگي پيرسون و رگرسيون چندگانه از طريق نرم افزار 22SPSS انجام شد. يافته‌ها: داده ها نشان داد گرايش به افكار خودكشي با سرسختي روانشناختي (0.762=r و 0.01 p) و تصوير بدني ادراك‌شده (0.424=r اردبيل 0.01 p) همبستگي معنا دار دارد و سرسختي روانشناختي با بتاي 0.734 و تصوير بدني ادراك‌شده با بتاي 0.156 در سطح خطاي 0.05 قابليت پيش بيني گرايش به افكار خودكشي را دارند. نتيجه‌گيري: از نتايج مطالعه مي توان چنين احتمال داد كه ارتقاء سرسختي روانشناختي در بيماران مبتلا به ام‌اس، امكان دسترسي به فهرستي از راهبردهاي مقابله با فشار رويدادها را مي دهد و بهبود ادراك تصوير بدني، موجب برخورد مسئله ‌مدارانه با مشكلات و حفظ سلامت روان آن‌ها مي شود.