بررسي تأثير روش هاي جديد كم آبياري بر مؤلفه هاي رشدي دو رقم ذرت

اين پژوهش در قالب طرح كامل تصادفي به صورت كرت هاي يك بار خرد شده با سه تكرار انجام شد. تيمارها شامل پنج تيمار آبياري   به عنوان عامل اصلي و دو رقم ذرت علوفه اي شامل سينگل كراس 704 و 606 به عنوان عامل فرعي بودند. تيمارهاي آبياري عبارت بودند از: 1) آبياري كامل (FI)، 2) كم آبياري به صورت استاتيك (SDI)، 3) كم آبياري به صورت پويا (DDI)، 4) آبياري بخشي از ريشه به صورت پويا (DPRD) و 5) آبياري بخشي از ريشه به صورت استاتيك (SPRD). نتايج نشان داد كه تيمارهاي كم آبياري DDI، SPRD و DPRD باعث كاهش معني دار ماده خشك برگ، سرعت رشد گياه و شاخص سطح برگ شدند. در انتهاي فصل رشد، ماده خشك برگ در تيمارهاي DDI، SPRD و DPRD نسبت به تيمار شاهد (FI) به ترتيب به اندازه 19.8، 20.8 و 25.3 درصد كاهش نشان داد. بيش ترين سرعت رشد گياه و رشد نسبي به ترتيب با مقادير 41.06 گرم بر مترمربع در روز و 0.13 گرم بر روز مربوط به تيمار آبياري كامل بود. در 70 روز بعد از كاشت، سرعت رشد گياه در تيمارهاي DDI، SPRD و DPRD نسبت به تيمار شاهد (FI) به ترتيب به اندازه 31.7، 39 و 58.5 درصد و شاخص سطح برگ در اين تيمارها نسبت به تيمار شاهد به ترتيب به اندازه 18.1، 22.7 و 31.8 درصد كاهش نشان دادند. با توجه به مصرف كم تر آب در تيمار SDI نسبت به تيمار شاهد و هم چنين محدوديت منابع آبي در منطقه مورد مطالعه، مي توان تيمار SDI را به عنوان روش كم آبياري مناسب براي اين منطقه پيشنهاد نمود.