واكاوي كيفي محدوديت هاي نشاط اجتماعي زنان در شهر كرمان

زمينه و هدف: نشاط اجتماعي از جمله ويژگي هاي اساسي و بنيادي زندگي اجتماعي است كه سهم زيادي در بهبود سلامت روان افراد جامعه و روابط بين آنها بر عهده دارد. اگرچه پژوهش هاي زيادي در خصوص نشاط اجتماعي انجام شده است، اما پژوهش هاي اندكي در خصوص محدوديت هاي نشاط اجتماعي زنان صورت گرفته است. هدف اصلي پژوهش حاضر، واكاوي كيفي محدوديت هاي نشاط اجتماعي زنان در شهر كرمان است. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر يك تحقيق كيفي و در قالب پارادايم تفسيري صورت گرفته است. داده هاي آن با استفاده از مصاحبه هاي متمركز گروهي گردآوري شده اند. سه گروه 1210 نفره (در مجموع 33 نفر) از زنان 20 ساله به بالاي شاغل در شهر كرمان با استفاده از روش نمونه گيري هدفمند و با حداكثر تنوع انتخاب شده و مورد مطالعه قرار گرفتند. از رويكرد تحليل مضمون براي تحليل داده ها استفاده شده است. يافته ها: بر مبناي تحليل مضمون، دو مضمون اصلي استخراج شد كه عبارت بودند از عوامل اجتماعي كه خود مشتمل بر سه مضمون فرعي: خانواده (سخت گيري محدوديت و تبعيض جنسيتي)، محيط كار (كنترل بيش از حد از سوي كارفرما و سيستم حاكم بر سازمانها، كنترل محسوس و نامحسوس، انگ اجتماعي، محدوديت پوشش و آرايش) و اجتماع (وجود باورها و اعتقادات خاص، محدوديت هاي مرتبط با جابجايي و تحرك، محدوديت انجام بعضي فعاليت ها براي زنان، ناديده گرفتن نقش مردان در ايجاد ناامني در جامعه ، عدم قدرت در بيان واكنش مناسب به محدوديت هاي اعمال شده) بود و عوامل فردي كه خود مشتمل بر دو زير مضمون بعد بيروني (سبك زندگي) و بعد دروني (نگرش و بينش، فقدان عزت نفس) بود. نتيجه گيري: نتايج پژوهش نشان داد كه زنان مورد مطالعه با موانع و محدوديت هايي در زمينه نشاط اجتماعي خود روبرو هستند. اين محدوديت ها عمدتا مجموعه اي از عوامل اجتماعي و فردي همچون تبعيض جنسيتي، انگ اجتماعي، فقدان امنيت در فضاي عمومي، وجود باورها و اعتقادات خاص و در نهايت سبك زندگي زنان مورد مطالعه بود كه نشاط اجتماعي آنها را مختل نموده بود.