اثربخشي آموزش دلبستگي محور به شيوه پسخوراند ويدئويي بر پيوند والديني و نارسايي هيجاني كودكان داراي اختلال رفتاري

هدف پژوهش، بررسي اثربخشي آموزش دلبستگي محور به شيوه پسخوراند ويدئويي بر پيوند والديني و نارسايي هيجاني كودكان داراي اختلال رفتاري بوده است. روش اين پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون-پس آزمون و گروه كنترل بود. جامعه آماري اين پژوهش كودكان 10 تا 12 سال مبتلا به اختلالات رفتاري (طبق تشخيص روانشناسان كودك يا روانپزشكان اطفال شهر ساري) و والدين آنها بودند كه به مراكز مشاوره تحت نظارت بهزيستي ساري مراجعه كردند. تعداد 20 نمونه (شامل 20 كودك و يكي از والدين آنها) در دو گروه 10 نفره به شيوه هدفمند بر اساس معيارهاي ورود و خروج انتخاب شدند. ابزارهاي گردآوري داده‌ها شامل پرسش‌نامه اختلال رفتاري كودكان راتر (1994)، آزمون نقاشي آدمك گوديناف (1920) ، پرسش‌نامه پيوند والديني پيانتا (1994) و پرسش‌نامه نارسايي هيجاني تورنتو (2005) بود. يافته‌هاي پژوهش با استفاده از آزمون تحليل كوواريانس نشان داد كه بين گروه‌هاي آزمايش و كنترل در پس آزمون متغيرهاي پژوهش تفاوت معنا داري وجود دارد و آموزش دلبستگي محور به شيوه پسخوراند ويدئويي توانسته است پيوند والديني و مؤلفه‌هاي آن را در كودكان داراي اختلال رفتاري بهبود بخشد و نارسايي هيجاني و مؤلفه‌هاي آن را كاهش دهد. مي‌توان نتيجه گرفت كه از آموزش دلبستگي محور به شيوه پسخوراند ويدئويي مي توان به عنوان روشي مؤثر در بهبود پيوند والديني و كاهش نارسايي هيجاني و مؤلفه‌هاي آن را كاهش داد و براي كودكان داراي اختلال رفتاري استفاده نمود.