مدل يابي روابط ساختاري اعتياد به اينترنت براساس خودتنظيمي تحصيلي با نقش واسطه اي تاب آوري تحصيلي

پژوهش حاضر با هدف شناسايي اثر پيش‌بيني كنندگي خودتنظيمي‌تحصيلي بر اعتياد به اينترنت جهت كمك به طراحي مداخلات موثر پيش‌گيري كننده از آن، از طريق ميانجي‌گري تاب‌آوري تحصيلي انجام شد. روش پژوهش توصيفي همبستگي مبتني بر روش مدل‌يابي معادلات ساختاري بود. تعداد 300 نفر از دانشجويان دانشجويان دانشگاه فرهنگيان خراسان شمالي كه در سال تحصيلي 99-1398 مشغول به تحصيل بودند، به صورت نمونه گيري تصادفي منظم انتخاب شدند و به پرسشنامه هاي اعتياد اينترنت يانگ (1998)، خود تنظيمي تحصيلي ماگنو (2010) و تاب‌آوري تحصيلي ساموئلز (2004) پاسخ دادند. روايي صوري و محتوايي پرسش نامه ها مورد تاييد اساتيد قرار گرفت و پايايي به كمك روش ضريب آلفاي كرونباخ به ترتيب مقادير ( 0.91، 0.91 و 0.79 ) به دست آمد. براي تجزيه و تحليل داده ها از روش‌هاي آماري توصيفي، تحليل رگرسيون و معادلات ساختاري استفاده شد. ارزيابي مدل فرضي پژوهش با استفاده از شاخص هاي برازندگي (GFI=.92, PCFI=.74, CFI=.91, RMSEA=.075) نشان داد كه مدل از برازش خوبي برخوردار است و تاب‌آوري تحصيلي در رابطه بين خودتنظيمي تحصيلي و اعتياد به اينترنت نقش ميانجي دارد. هم‌چنين خودتنظيمي تحصيلي و تاب‌آوري تحصيلي با اعتياد به اينترنت به ترتيب با ضرايب (0.38 و 0.25 ) رابطه منفي و معنادار دارد.