پديدارشناسي تفسيري فضاهاي ميانوار در معماري خانه

بيان مسئله: از گذشته‌هاي دور دو كاركرد اصلي «دسترسي» و «ديدرسي» در فضاهاي ميانوار (واسط) در طراحي و ساماندهي فضا مطرح بوده است ولي امروزه در طراحي توجه چنداني به اين فضاها نشده و حتي گاه ناديده انگاشته مي‌شوند. پيامد اين وضع، برآورده نشدن شماري از نيازهاي رواني و معنايي است كه تنها در فضاهاي ميانوار پاسخ مي‌يافته و مي‌يابند. اين در حالي است كه شماري از معماران پديدارشناس بر تعامل همه‌جانبه گستره‌هاي وجودي انسان با فضاي معماري و  اهميت پاسخگويي به نيازهاي رواني و معنايي تأكيد دارند. هدف پژوهش: اين تحقيق به جستجوي كاركرد فضاهاي ميانوار در معماري خانه، بر پايه‌ رويكرد چند تن از معماران پديدارشناس معاصر مي‌پردازد و هدف آن دستيابي به كاركرد بهينه‌ اين‌گونه فضاها در خانه است. روش پژوهش: براي رسيدن به اهداف تحقيق، در قالب روش كيفي و با بهره‌گيري از رويكرد تفسيري و پديدارشناسانه به فضا، نخست برپايه‌ مطالعات نظري به توصيف ديدگاه چهار تن از معماران پديدارشناس در ارتباط با فضاهاي ميانوار پرداخته شده است؛ سپس با بهره‌گيري از روش «پديدارشناسي تفسيري»، به ساخت واحدهاي معنايي در آثارشان پرداخته شده و توانايي‌هاي كاركردي ميانوارها در دو سويه‌ «ادراكيمعنايي»، «رفتاريكاركردي» و نيز «ويژگي‌هاي كالبديفضايي سازگار و پاسخگوي به آن كاركردها» بازخواني شده است. نتيجه‌گيري: نتايج نشان مي‌دهند فضاهاي ميانوار هنگامي كاركرد بهينه دارند كه بتوانند سلسله مراتب دسترسي مناسبي از فضاي بيرون به درون فراهم آورند، در عين حال احساسي از آرامش و در‌پناه‌بودن را براي مخاطب فراهم آورده و همه‌ حواس و ادراكات او را در اين ميان درگير كنند. در پاسخ به اين سه كاركرد ويژگي‌هاي متمايزكننده‌ كالبدي همچون كاربرد نور و سايه، الگوهاي صوتي، بويايي و بساوايي متفاوت و  همچنين داشتن مرزهاي كالبدي ويژه مي‌توانند پاسخگوي آنها باشند.