پديد آورندگان :
مهدوي، زينب دانشگاه فردوسي مشهد , شعباني وركي، بختيار دانشگاه فردوسي مشهد , جاويدي كلاته جعفرآبادي، طاهره دانشگاه فردوسي مشهد
كليدواژه :
روايت پداگوژيكي , دوگانه‌انگاري , فيزيكاليسم حذف‌گرا , عصب پديدارشناسي , هوشياري بدنمند
چكيده فارسي :
هدف اصلي اين مقاله، روايت پداگوژيكي هوشياري بدنمند از منظر عصب پديدارشناسي است. بدين منظور، نخست؛ روايت پداگوژيكي مواضع فروكاست‌گرا نسبت به پديدۀ هوشياري، مورد تحليل و نقد قرار گرفتند. مهم‌ترين اين جريان‌ها، دوگانه‌انگاري و نظريۀ فيزيكاليسم حذف‌گرا هستند. دوگانه‌انگاري با طرح گسست ذهن و بدن، به بحث‌هاي چالش‌برانگيز شكاف تبييني در دوره‌هاي بعد انجاميده است و نظريۀ حذف‌گرا، با حذف هوشياري، حالات ذهني و آگاهي را به فرآيندهاي عصبي، منحصر كرده است. در برابر اين ديدگاه‌ها، در رويكرد عصب پديدارشناسي تصريح شده است كه هوشياري بدنمند با به رسميت شناختن تجربه‌هاي اول شخص و جنبه‌هاي عاطفي-احساسي يادگيرندگان، برتر‌انگاري ذهن را اصلاح مي‌كند، و با عبور از ساختارهاي سنتي و جزمي، اشكال حذف هوشياري و فروكاهش آن به مغز، از پيش تعيين‌شدگي اخلاق و تغييرات اجتماعي موجود در سيستم عصبي از ابتداي تولد را آشكار مي‌نمايد. آنگاه با نظر به سه چرخه؛ تنظيم ارگانيسمي كل بدن يا سيستم عصبي خودگردان، پيوند حسي-حركتي بين ارگانيسم و محيط و چرخۀ تعامل بين‌الاذهاني، استلزام‌هاي هوشياري بدنمند براي پداگوژي را به مثابۀ بديل مطرح مي‌كند. بنابراين، جريان پداگوژيكي، غيرخطي، نوخاسته و آشوب‌گونه است كه در آن، مونولوگ (تجربه‌ها و برداشت‌هاي اول شخص و گفت‌وگوهاي دروني فرد با خود) در فرآيندي پويا و يكپارچه به ديالوگ تبديل مي‌شود. در چنين شرايطي، نه تنها ارتباط پداگوژيك از قاعده‌اي ايستا، خطي و از پيش تعيين شده پيروي نمي‌كند بلكه از هر آنچه بر پيروي كوركورانه و تقليد پافشاري نمايد، روي برمي‌تابد.
چكيده لاتين :
To narrate the pedagogy inspired by embodiment consciousness is the primary purpose of the paper. To reach it, firstly, the analytical account has offered the main consciousness streams which took a reductionism position about the phenomenon and, then, according to the shortcomings they have created, we criticised them. On the one hand, dualism held that mind and matter are distinct substances and preferred the mind as a non-material entity, leading to explanatory gab and the hard problem of consciousness later. The eliminativist's argument about consciousness is that "there is no such a thing." Therefore, mental states and awareness are exclusively confined only to the brain and neuroscientific subjects. On the other hand, neurophenomenology takes a holism position and, by refusing the explanatory gap, believes that there is no split between the mind-body and the world. Varela introduced the embodiment as a feature of consciousness which means that the integrated experience is intimately connected to situations and arise from contexts. Thus, we are active in the world and show a reaction, rather than isolated Cartesian minds that consist of pure thought or generally eliminated consciousness. The idea demonstrates even better in the pedagogy field due to embodiment consciousness by identifying students' first-person experience and emotional aspects and recovering Cartesian subjective preference. Moreover, bypassing traditional, static and dogmatic structures, pedagogy inspired by embodiment consciousness endeavor to conquer elimination problems and explain that human beings do not live inactively in a society with a set of predomination stuff like morality which has already existed just in neural system and the brain biologically. Therefore, embodiment consciousness has been suggested as an alternative to the previous streams. Here, the pedagogical stream is non-linear, emergent, and chaotic, in which monologue turns to dialogue. In these circumstances, the pedagogic connection refuses to follow static, linear, and predetermined regulation but avoids pursuing blindness and imitation.
