دفاع از واقع گراييِ علمي در برابر "استقراي بدبينانه جديد"

Defending scientific realism against the "new pessimistic induction"

كايلي استنفورد چالش جديدي پيش روي واقع گرايي علمي قرار داده است كه به استقرايِ بدبينانة جديد شهرت يافته است. طبق استدلال وي، براي هر نظريه علمي، " نظريات بديل نامتصوري" وجود دارند كه از دامنه درك دانشمندان فراتر مي‌روند؛ بنابراين هيچ گاه نمي‌توان نسبت به هوياتِ مشاهده ناپذيرِ نظريات تلقي واقع گرايانه داشت. در اين مقاله تلاش مي‌شود با تاكيد بر همگرايي نظريات موفق در تاريخ علم، از واقع گرايي علمي در مقابل استدلالِ استنفورد دفاع كنيم. اين مقاله بر اين نكته تاكيد دارد كه طبق استقراي بدبينانه جديد، با توجه به تعداد نامحدود نظريه‌هاي بديلِ نامتصور در قبال هر نظريه موفقي، احتمالِ "تطابق" و "وحدت يافتنِ" نظريات مستقل بسيار بعيد خواهد بود. در حاليكه در تاريخ علم، شاهد نمونه‌هاي مكرر در پيوند يافتنِ نظريات موفق هستيم. همچنين تلاش مي‌كنيم از ايده همگرايي در برابر نقدهاي مرسوم دفاع كنيم.

Kyle Stanford poses a new challenge to scientific realism, known as the new pessimistic induction. According to him, for every scientific theory, there are "unconceived alternative theories" that go beyond the understanding of scientists; Therefore, one can never be realistic about the unobservable entities of theories. This article tries to defend scientific realism against Stanford's argument by emphasizing the convergence of successful theories in the history of science. This article emphasizes that under the new pessimistic induction, given the unlimited number of unconceived alternative theories to any successful theory, the possibility of "matching" and "unifying" independent theories will be very unlikely. Whereas in the history of science, we see frequent examples of successful theories being linked. We also try to defend the idea of convergence against critiques.