جايگاه اسطوره در ديالوگ‌هاي افلاطون

The position of myth in Plato's dialogues

كانون اين مقاله بررسي جايگاه اسطوره در ديالوگ‌هاي افلاطون است. اين مقاله با رويكرد توصيفي_تحليلي به اين مسائل اشاره دارد كه ديالوگ‌هاي افلاطون در دوره‌هاي مختلف داراي چه ويژگي‌هايي است؟ و رويكرد افلاطون نسبت به اسطوره در ديالوگ‌هاي آغازي، مياني و پاياني چه تغييري پيدا مي‌كند؟ در اين راه، ما نخست به بررسي ايراد ديالكتيك در ديالوگ‌هاي سقراطي و سپس به نحوه استفاده افلاطون از اسطوره در دوره‌هاي مختلف مي‌پردازيم و توضيح مي‌دهيم كه بكارگيري اسطوره در ديالوگ‌هاي سقراطي برخلاف دوره‌هاي ديگر كه به منظور افزودن بُعدي ديني يا اسطوره‌اي و يافتن راه‌حل براي مسائل مهم فلسفي است؛ در آن ديالوگ‌ها به جهت تقريب به ذهن و بيان تمثيل صورت مي‌گيرد. در نهايت با تقسيم اسطوره‌هاي دوره‌هاي بعد به دو دسته كلي فرجام‌شناختي و غيرفرجام‌شناختي، به توضيح موضوع و محتواي خاص دسته دوم اين اسطوره‌ها و علت بهره‌مندي از آنها مي‌پردازيم.

The focus of this article is on the position of myth in Plato's dialogues. With a descriptive-analytical approach, this article addresses the issue of what are the characteristics of Plato's dialogues in different periods? an‎d how did Plato's approach to myth change in the Introductory, middle and final dialogues? In this way, we first examine the dialectical challenge in Socratic dialogues and then how Plato used myth in different periods, explaining that the use of myth in Socratic dialogues differ from other periods in order to add a religious dimension or mythological and an‎d finding solutions to important philosophical problems. In those dialogues, it takes place in order to bring the mind closer and express the allegory. Finally, by dividing the myths of later periods into two general categories, eschatological and non-eschatological, we explain the specific subject and content of myths and the reason for their use.