پديد آورندگان :
نصراللهي، حميد دانشگاه علوم پزشكي شيراز - بيمارستان نمازي - گروه راديوآنكويوژي، شيراز، ايران , جوكار، نازنين دانشگاه علوم پزشكي شيراز - بيمارستان نمازي - گروه اطفال، شيراز، ايران , انصاري، منصور دانشگاه علوم پزشكي شيراز - بيمارستان نمازي - گروه راديوآنكويوژي، شيراز، ايران , محمديان پناه، محمد دانشگاه علوم پزشكي شيراز - بيمارستان نمازي - گروه راديوآنكويوژي، شيراز، ايران , مصلايي، احمد دانشگاه علوم پزشكي شيراز - بيمارستان نمازي - گروه راديوآنكويوژي، شيراز، ايران , اميدواري، شاپور دانشگاه علوم پزشكي شيراز - بيمارستان نمازي - گروه راديوآنكويوژي، شيراز، ايران , احمدلو، نيلوفر دانشگاه علوم پزشكي شيراز - بيمارستان نمازي - گروه راديوآنكويوژي، شيراز، ايران
كليدواژه :
سرطان , پزشكان , ارتباط بين پزشك و بيمار , مراقب بيمار
چكيده فارسي :
سرطان يك بيماري صعب‌العلاج است كه امروزه در سرتاسر دنيا جزء اصلي‌ترين علل مرگ و مير است. از آنجا كه نحوه مطلع كردن بيمار از ابتلا به سرطان مي‌تواند تأثير بسزايي بر روحيه بيمار داشته باشد، پژوهش‌هاي مختلف به زواياي بيان خبر بد پرداخته‌اند. با توجه به اين كه ديدگاه افراد بسته به فرهنگ هر مليت متفاوت است و در ايران اغلب خبر ابتلا را به همراه بيمار مي‌دهند، لذا هدف از اين مطالعه تعيين و بررسي نظر همراهان بيماران مبتلا به سرطان در مورد لزوم و چگونگي بيان خبر ابتلا به سرطان صعب‌العلاج بود.
روش بررسي: در اين مطالعه توصيفي ـ مقطعي كه در دانشگاه علومپزشكي شيراز انجام شد، پس از انتخاب 200 نفر از همراهان بيماران مبتلا به سرطان مراجعه كننده به كلينيك راديوانكولوژي درمانگاه امام رضا(ع)، ثبت اطلاعات دموگرافيك افراد و ديدگاه همراهان بيماران بر لزوم و چگونگي بيان خبر بد(از طريق پاسخ به پرسشنامه اي كه روايي و پايايي آن قبلا مورد تاييد قرار گرفته است) ثبت شد. اين پرسشنامه حاوي سوالاتي در مورد تمايل فرد به اطلاع يافتن از بيماري لاعلاج است. داده‌هاي جمع‌آوري شده با استفاده از آزمون‌هاي آماري كاي اسكوئر، فيشر، تي و من ويتني تجزيه و تحليل شدند.
يافته‌ها: طبق نظر اغلب همراهان بيمار، بهتر است بيمار از خبر بد آگاه شود(6/88 درصد موارد فرد پاسخ دهنده و 5/66 درصد در صورت ابتلاي نزديكان)، بهتر است اگر بيمار نخواهد نبايد اطلاعات به كس ديگري داده شود(74 درصد)، در هنگام گفتن خبر بد بستگان نيز حضور داشته باشند(5/62 درصد)، بهتر است، ابتدا بستگان در خصوص خبر مطلع شوند(54 درصد)، پزشك بايد خبر بد را بگويد(53 درصد)، به صورت حضوري(5/84 درصد) و در مكان خلوت گفته شود(5/73 درصد) و ميزان اطلاعات بسته به تمايل بيمار داده شود(65 درصد). هم‌چنين نظرات شركت كنندگان در رابطه با ميزان اطلاعات بسته به سن افراد(02/0=p)، در رابطه با محل اطلاع‌رساني بسته به نسبت فاميلي(016/0=p)، در رابطه با شخص اطلاع دهنده نسبت به سطح تحصيلات(011/0=p) و محل سكونت(012/0=p) و در رابطه با نحوه اطلاع‌رساني نسبت به شغل فرد(001/0=p) متفاوت بود.
نتيجه‌گيري: بيشتر افراد معتقد هستند كه بايد به بيمار در خصوص خبر بد اطلاع داده شود، اما روش ارايه آن نيز داراي اهميت مي‌باشد. با توجه به يافته‌هاي به دست آمده از مطالعه حاضر، شرايط خاصي كه افراد مد نظر دارند مشخص شد، لذا با آموزش لازم به پزشكان در اين خصوص، مي‌توان سبب بهبود نحوه اطلاع دادن خبر بد به افراد و بيماران و كاهش آسيب‌هاي ناشي از آن شد
چكيده لاتين :
Cancer is an incurable disease that is one of the leading causes of death all over the world in the present day. Since the approach to informing the patient about cancer can have a significant effect on the patient's mood, various researches have studied the angles of telling bad news. Due to the fact that people's views are different depending on the culture of each nationality, and in Iran they often share the news of the disease with the companion of the patient, therefore the purpose of the present study was to determine and examine the opinion of the companions of cancer patients about the need and how to tell the news of the disease. It was incurable cancer.
Methods: In the present cross-sectional descriptive study conducted at Shiraz University of Medical Sciences, after selecting 200 companions of cancer patients who referred to the radio-oncology clinic of Imam Reza Hospital (A.S.), recording the demographic information of the perspective people, the necessity and manner of telling bad news (through answering a questionnaire whose validity and reliability have already been confirmed) was recorded. This questionnaire contains questions about the person's desire to find out about the incurable disease. The collected data were analyzed using chi-square, Fisher, t and Mann-Whitney statistical tests.
Results: According to the opinion of most of the patient's companions, it is better for the patient to be aware of the bad news (88.6% of the cases of the respondent and 66.5% in the case of close relatives), it is better not to give the information to anyone else if the patient does not want to (74 percent), relatives should as well be present when the bad news is given (62.5 percent), it is better to inform the relatives about the news first (54 percent), the doctor should tell the bad news (53 percent), in person ( 84.5 percent) and told in a private place (73.5 percent) and the amount of information given depending on the patient's desire (65 percent). Correspondingly, the opinions of the participants regarding the amount of information depending on the age of people (p=0.02), regarding the place of information depending on the family relationship (p=0.016), regarding the informant regarding the level of education (011) (p=0.0) and place of residence (p=0.012) and related to the way of informing about the person's job (p=0.001) were different.
Conclusion: Most people believe that the patient should be informed about the bad news, but the method of presenting it is as well important. According to the findings obtained from the present study, the specific conditions that people are considering have been identified, therefore, by training doctors in this regard, it is possible to improve the way of informing people and patients of bad news and reduce the harm caused by it. became.
