رابطه ادراك نوجوان از تعارض والدين با بهزيستي روانشناختي و نااميدي در دانش آموزان دختر نوجوان: بررسي نقش ميانجي شيوه‌هاي مقابله

هدف پژوهش حاضر، بررسي رابطه تعارض زناشويي والدين از ديد فرزند نوجوان و بهزيستي روانشناختي و نااميدي با در نظر گرفتن نقش ميانجي شيوه هاي مقابله در دانش آموزان دختر بود. طرح اين پژوهش توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش را كليه دانش آموزان دختر 1316 سال مدارس آموزش و پرورش ناحيه 2 شهر اصفهان در سال 1397 تشكيل مي دانند كه از اين بين آن ها 271 نفر به روش نمونه گيري خوشه اي انتخاب شدند. داده ها به وسيله پرسشنامه هاي ادراك كودك از تعارض با والدين (CPIC؛ گريچ، سيد و فينچام، 1992)، خودگزارشي سبك هاي مقابله اي (SRCM؛ كاوزي و دابو، 1992)، نااميدي در كودكان و نوجوانان (HSC؛ كازدين، رودگرز و كولباس، 1986) و مقياس بهزيستي كودكان استرلينگ (SCWBS؛ ليدلي و كارتر، 2010) جمع آوري و با استفاده از تحليل مسير به كمك نرم افزار SPSS و AMOS مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج پژوهش نشان داد تعارض والدين رابطه مستقيم و مثبتي با دور شدن از مشكل، بيروني ساختن و نااميدي و رابطه مستقيم و منفي با حل مسئله و بهزيستي رواني دانش آموزان داشت (0.01 p). نتايج تحليل مسير نشان داد كه تعارض والدين مي تواند به طور غيرمستقيم با تأثير بر شيوه هاي مقابله بيروني سازي و حل مسئله، بهزيستي و نااميدي را در دانش آموزان تحت تأثير قرار دهد. شاخص‌هاي برازش نيز نشان داد مدل پيش‌فرض از برازش مناسب برخوردار است. بنابراين مي توان نتيجه گرفت كه بيروني سازي و حل مسئله از شيوه هاي مقابله، نقش ميانجي معني داري در ارتباط بين تعارض والدين و بهزيستي روانشناختي و نااميدي در دانش آموزان دارد.