نقش دشواري در تنظيم هيجان، تمايزيافتگي خود و سبك‌هاي مقابله‌اي در پيش‌بيني تفكر ارجاعي در نوجوانان با سابقه مصرف مواد مخدر

هدف از پژوهش حاضر بررسي نقش دشواري در تنظيم هيجان، تمايزيافتگي خود و سبك هاي مقابله اي در پيش بيني تفكر ارجاعي در نوجوانان با سابقه مصرف مواد مخدر بود. اين پژوهش به لحاظ روش توصيفي و از نوع همبستگي بود. جامعه آماري اين پژوهش نوجوانان مراجعه كننده به كمپ هاي ترك اعتياد منطقه 12 شهر تهران شش ماهه نخست سال 1400 بودند. از بين آنها تعداد 120 نفر كه داراي سابقه مصرف مواد مخدر بودند به شيوه نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزارهاي پژوهش شامل پرسشنامه تفكر ارجاعي (PTQ) (اهرينگ و همكاران، 2010)، پرسشنامه دشواري تنظيم هيجان (DERS) (گراتز و روئمر، 2004)، پرسشنامه تمايزيافتگي خود (DSIR) (اسكورن و فريدلندر، 1989) و پرسشنامه راهبردهاي مقابله اي (CISS) (اندلر و پاركر، 1990) بود. به منظور تجزيه و تحليل داده ها از آزمون همبستگي پيرسون و رگرسيون چندگانه همزمان استفاده شد. يافته ها نشان داد دشواري در تنظيم هيجان (دشواري در كنترل تكانه، فقدان آگاهي هيجاني، دسترسي محدود به راهبردهاي تنظيم هيجاني و عدم وضوح هيجاني)، تمايزيافتگي خود (واكنش هيجاني و گسلش عاطفي) و سبك مقابله اي هيجاني رابطه مثبت و معنادار و جايگاه من و سبك مقابله اي مسئله مدار رابطه منفي و معنادار با تفكر ارجاعي دارند (0.05 P). همچنين نتايج رگرسيون نشان داد كه دشواري در تنظيم هيجان، تمايزيافتگي خود و سبك هاي مقابله اي توانستند 0.36 تفكر ارجاعي را پيش بيني كنند. با توجه به اينكه دشواري در تنظيم هيجان، تمايزيافتگي خود و سبك هاي مقابله اي با تفكر ارجاعي در ارتباط هستند براي كاهش بازگشت به اعتياد مي توان اين مفاهيم را در قالب كارگاه هاي آموزشي اجرا كرد.