اثربخشي واقعيت‌درماني بر تعارضات زناشويي و شدت ناتواني در زنان مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس

پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي واقعيت‌‌درماني بر تعارضات زناشويي و شدت ناتواني در زنان مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس انجام شد. روش پژوهش نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمونپس‌آزمون، با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل تمامي بيماران زن مبتلا به ام.اس مراجعه كننده به انجمن ام.اس و كلينيك‌هاي تخصصي شهر قزوين در سه ماهه سوم سال 1396 بودند كه از بين آنها 24 نفر به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب و بصورت تصادفي در 2 گروه 12 نفري آزمايش و گواه جايگزين شدند. گروه آزمايش در 8 جلسه 90-75 دقيقه‌اي بصورت هفتگي تحت آموزش واقعيت‌درماني قرار گرفتند. اما گروه گواه مداخله‌اي دريافت نكرد. ابزار گردآوري اطلاعات پرسشنامه‌ي تعارضات زناشويي (ثنائي و همكاران، 1375) و مقياس ناتواني گسترش يافته (EDSS) (كورتزك، 1983) بود. جهت تحليل داده‌ها از آزمون تحليل كوواريانس چندمتغيره و نرم‌افزار 18SPSS استفاده شد. يافته‌هاي پژوهش نشان داد واقعيت‌درماني به طور معناداري موجب كاهش تعارضات زناشويي (0.01 P) و شدت ناتواني (0.01 P). زنان مبتلا به ام.اس شد. براساس نتايج، واقعيت‌درماني جهت بهبود روابط زوجي و شدت ناتواني زنان مبتلا به ام.اس مي‌تواند مورد استفاده درمانگران و مشاوران متخصص قرار گيرد.