اثربخشي معنادرماني بر خردمندي و تاب‌آوري دختران فرار و بدسرپرست تحت مراقبت سازمان بهزيستي

هدف اين پژوهش تعيين اثربخشي معنادرماني بر تاب آوري و خردمندي دختران فرار و بدسرپرست تحت مراقبت سازمان بهزيستي بود. روش پژوهش نيمه آزمايشي از نوع پيش آزمونپس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليه ي دختران فراري و يا بدسرپرست سازمان بهزيستي در مراكز نگهداري شهر تهران در نيمه اول سال 1399 بودند كه به روش نمونه گيري دردسترس از بين افراد واجد شرايط تعداد 40 نفر وارد مطالعه شده و در دو گروه 20 نفري (گروه آزمايش و گروه در انتظار درمان) به صورت تصادفي ساده جايگزين شدند. گروه آزمايش 10 جلسه 90 دقيقه اي تحت درمان معنادرماني قرار گرفتند. ابزارهاي مورد استفاده شامل مقياس تاب آوري كانر و ديويدسون 2003 (CDRIS) و مقياس خردمندي (WS) (اشميت و همكاران، 2012) بود. تجزيه ‌و تحليل داده ها از طريق نرم‌افزار SPSS و با آزمون تحليل كوواريانس چندمتغيره انجام گرفت. براساس يافته هاي پژوهش مداخله معنادرماني بر افزايش تاب آوري (0.01 p) و خردمندي (0.01 p) در دختران فرار و بدسرپرست تحت مراقبت سازمان بهزيستي تأثير معناداري داشت. نتايج حاصله براهميت به كارگيري اين روش درماني در مراكز نگهداري و ساير مراكز مرتبط با اين دختران از سوي روانشناسان آن مراكز تأكيد دارد.