تأثير آموزش تاب‌آوري بر كاهش ريسك طلاق و ناسازگاري زناشويي در زنان متقاضي طلاق

طلاق عامل از هم گسيختگي ساختار بنيادي ترين بخش جامعه، يعني خانواده است كه علاوه بر خانواده بر جامعه نيز تأثير مي گذارد. هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي آموزش تاب آوري بر كاهش ريسك طلاق و ناسازگاري زناشويي در زنان متقاضي طلاق بود. طرح پژوهش نيمه آزمايشي و از نوع پيش آزمون - پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري شامل تمام زناني بود كه به منظور طلاق در سال 1400-1399 به دادگستري شهر اردبيل مراجعه كرده بودند. نمونه پژوهش شامل 30 زن متقاضي طلاق بود كه به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و به طور تصادفي در دو گروه (يك گروه آزمايشي و يك گروه گواه) گمارده شدند. جهت جمع آوري اطلاعات از پرسشنامه هاي بي ثباتي ازدواج MII (ادواردز، جوهانسون و بوث، 1987) و ناسازگاري بير استرنبرگDQ (بير و استرنبرگ، 1977) استفاده شد. براي گروه آزمايشي آموزش تاب آوري در 8 جلسه يك ساعته و هفته اي دو بار برگزار شد، در حالي كه گروه گواه هيچ گونه مداخله اي را دريافت نكردند. نتايج تحليل كوواريانس نشان داد كه آموزش تاب آوري مي تواند موجب كاهش ريسك طلاق در زنان متقاضي طلاق شود (0.05 p) اما به طور معناداري قادر به كاهش ناسازگاري زناشويي نشد. اين نتايج مي تواند پشتوانه اي براي بكارگيري روش آموزش تاب آوري در كاهش ريسك طلاق در زنان متقاضي طلاق باشد تا بدين وسيله مانع فروپاشي بنيان خانواده شود.