نقش واسطه اي بخشودگي بين فردي در رابطه بين تمايز يافتگي و شايستگي اجتماعي دانشجويان

هدف از پژوهش حاضر، بررسي نقش واسطه اي بخشودگي بين فردي در رابطه بين تمايزيافتگي و شايستگي اجتماعي دانشجويان بود. پژوهش حاضر توصيفي همبستگي و از نوع مدل يابي معادلات ساختاري است. جامعه آماري اين پژوهش، شامل دانشجويان دختر دانشگاه تهران در همه مقاطع در سال 1399 بودند. به منظور جمع آوري داده ها 378 نفر از آن ها به روش در دسترس انتخاب شده و به صورت آنلاين مورد سنجش قرار گرفتند. جمع آوري داده ها با استفاده از پرسشنامه شايستگي اجتماعي (SCQ) (پرندين، 1385)، پرسشنامه تمايزيافتگي خود (DSI) (اِسكورن و اِسميت، 2003) و مقياس بخشودگي بين‌فردي (IFS) (احتشام زاده و همكاران، 1389) انجام شد. داده ها به روش مدل‌يابي معادلات ساختاري با استفاده از نرم افزارهاي SPSS24 و AMOS24 تحليل شدند. ضرايب مسير تمايزيافتگي بر بخشودگي بين فردي (0.001=P، 0.635= β) و بخشودگي بين فردي بر شايستگي اجتماعي (0.001=p، 0.649= β) معنادار بود (0.05 P)؛ اما مسير مستقيم تمايزيافتگي بر شايستگي اجتماعي معنادار نبود (0.122=p، 0.149= β). نتايج آزمون بوت استرپ نشان داد كه مسير غيرمستقيم تمايزيافتگي بر شايستگي اجتماعي با نقش ميانجي بخشودگي بين فردي (0.001=P، 0.412= β) معنادار بود (0.05 P). در مجموع مي توان نتيجه گرفت كه بخشودگي بين فردي بين تمايزيافتگي و شايستگي اجتماعي دانشجويان دختر نقش ميانجي كامل دارد.