نقش واسطه اي خود شفقت ورزي و مثبت انديشي در رابطه ي بين سبك هاي دلبستگي و شادكامي نوجوانان

هدف از انجام اين پژوهش بررسي نقش واسطه اي خود شفقت ورزي و مثبت انديشي در رابطه بين سبك هاي دلبستگي و شادكامي نوجوانان بود. پژوهش حاضر از نظر هدف جز پژوهش هاي بنيادي و از نظر روش از نوع مطالعات همبستگي (مدل يابي معادلات ساختاري) بود. جامعۀ آماري پژوهش را كليه دانش آموزان مقطع متوسطه اول و دوم شهرستان هليلان در سال1401-1400 تشكيل دادند كه از بين آنها به صورت نمونه گيري تصادفي خوشه اي370 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. پرسشنامه هاي اين پژوهش شامل پرسشنامه سبك هاي دلبستگي بزرگسالان (AAI) سيمپسون (1990)، پرسشنامه خودشفقت ورزي (SCS)نف (2003)، پرسشنامه افكار خودآيند مثبت (ATQP) اينگرام و ويسنيكي (1988) و پرسشنامه شادكامي آكسفورد (OHI) آرگيل و همكاران (1989) بود. براي تجزيه و تحليل داده ها از تحليل معادلات ساختاري استفاده شد. يافته ها نشان داد شادكامي با سبك دلبستگي ايمن رابطه مثبت و معنا دار(0.15 =β) و با سبك دلبستگي ناايمن رابطه منفي و معنادار (0.35= β) داشت. از سوي ديگر رابطه شادكامي با سبك دلبستگي ايمن از طريق خودشفقت ورزي و مثبت انديشي مثبت و معنادار (0.27= β) و با سبك دلبستگي ناايمن منفي و معنادار (0.22= β) بود. مدل از برازش مطلوب برخوردار بود. مي توان نتيجه گرفت كه شادكامي به صورت مستقيم و غير مستقيم از طريق دو متغير خودشفقت ورزي و مثبت انديشي با سبك هاي دلبستگي رابطه دارد. بنابراين خود شفقت ورزي و مثبت انديشي مي توانند در رابطه بين سبك هاي دلبستگي و شادكامي نقش واسطه اي ايفا كنند.