رابطه والدگري مستبدانه و اختلال سلوك با ميانجي‌گري عزت نفس در نوجوانان پسر مقيم كانون اصلاح و تربيت

پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه والدگري مستبدانه و اختلال سلوك با ميانجي گري عزت نفس در نوجوانان پسر مقيم كانون اصلاح و تربيت انجام شد. پژوهش حاضر توصيفي-مقطعي از نوع تحليل مسير است. جامعه آماري شامل تما‌مي ‌نوجوانان پسر كانون‌هاي اصلاح و تربيت استان هاي كرمان، يزد و هرمزگان و يكي از والدين آن ها در سال 1400 بودند، در اين پژوهش 180 نمونه به روش در دسترس مشاركت داشتند. جمع آوري داده ها با استفاده از پرسشنامه اطلاعات جمعيت شناختي، پرسشنامه توانايي‌ها و مشكلات (SDQ) (گودمن، 1997)، پرسشنامه سبك هاي فرزندپروري بامريند (BPSQ) (بامريند، 1971) و پرسشنامه عزت نفس كوپراسميت (CSEI) (كوپراسميت، 1967) انجام شد. تحليل داده ها به روش تحليل مسير بود. نتايج بوت استرپ نشان داد كه اثرات مستقيم والدگري مستبدانه بر عزت نفس (0.216= β)، والدگري مستبدانه بر اختلال سلوك (0.424= β)، عزت نفس بر اختلال سلوك (0.747= β) معنادار است (0.05 P). همچنين نتايج نشان داد اثر غيرمستقيم والدگري مستبدانه با ميانجي گري عزت نفس بر اختلال سلوك (0.161= β) نيز معنادار است و نقش ميانجي جزئي دارد (0.05 P). نتايج ديگر نشان داد كه مدل پيشنهادي از برازش مطلوب برخوردار است. والدگري مستبدانه يك عامل منفي بر عزت نفس نوجوانان است كه مي تواند نقش موثري بر مشكلات سلوك نوجوانان داشته باشد، بنابراين جهت پيشيگيري از مشكلات سلوك در نوجوانان مي بايست به بهبود مهارت هاي فرزندپروري والدين توجه شود.