رابطه استرس انتظارات تحصيلي و رفتارهاي خودشكن تحصيلي: نقش ميانجي عدم تحمل بلاتكليفي

هدف از انجام پژوهش حاضر بررسي رابطه استرس انتظارات تحصيلي و رفتارهاي خودشكن تحصيلي با توجه به نقش ميانجي عدم تحمل بلاتكليفي است. پژوهش بنيادين و از نوع توصيفي _همبستگي و مدل يابي معادلات ساختاري مي باشد. جامعه آماري شامل كليه دانشجويان دانشگاه آزاد اسلامي استان قم بودند كه در سال تحصيلي 400-1399 مشغول به تحصيل بودند. نمونه پژوهش 420 نفر از دانشجويان بودند كه به شيوه دردسترس و از طريق شبكه هاي اجتماعي واتساپ، اينستاگرام، ايميل، سروش و آي گپ با توجه به شرايط پاندمي كوويد 19 در پژوهش شركت كردند. ابزار پژوهش مقياس عدم تحمل بلاتكليفي (IUS) فريستون و همكاران (1994)، پرسشنامه استرس ناشي از انتظارات تحصيلي (AESI) آنگ و هوان (2006)، مقياس رفتار و شناخت خودشكن (SDBCs) كانيگهام (2007) بود. درنهايت از روش تحليل معادلات ساختاري و نرم افزار 25 spss و 3smart pls براي تحليل داده ها استفاده شد. نتايج تحليل داده ها نشان داد كه شاخص هاي مدل پيشنهادي از برازش قابل قبولي برخوردار هستند. مسير استرس انتظارات تحصيلي به رفتارهاي خودشكن تحصيلي (0.000P = , 0.499 = = β )، استرس انتظارات تحصيلي به عدم تحمل بلاتكليفي (0.000P = , 0.546 = = β) و عدم تحمل بلاتكليفي به رفتار خودشكن تحصيلي (0.000P = , 0.488 = = β) گزارش مي شود. يافته پژوهش نشان مي دهد استرس انتظارات تحصيلي به واسطه عدم تحمل بلاتكليفي در رفتارهاي خودشكن تحصيلي نقش دارد.