نقش واسطه اي راهبردهاي حل مسئله در رابطۀ بين باورهاي فراشناختي و راهبردهاي تنظيم شناختي هيجان با تاب آوري در دوران كوويد-19

اين پژوهش با هدف بررسي نقش واسطه اي راهبردهاي حل مسئله در رابطۀ بين باورهاي فراشناختي و راهبردهاي تنظيم شناختي هيجان با تاب آوري در دوران كوويد19 انجام شد. پژوهش حاضر از لحاظ هدف جزء پژوهش هاي بنيادين و از لحاظ روش از نوع مطالعات همبستگي است. جامعۀ پژوهش را كليه دانشجويان دختر و پسر از مقاطع كارشناسي و كارشناسي ارشد دانشگاه هاي علامه طباطبائي و خوارزمي در سال 1401-1400 تشكيل دادند كه از بين آن ها به صورت آنلاين و در دسترس 220 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهاي اين پژوهش شامل پرسشنامه تاب آوري (CDRISC، كانر و ديويدسون، 2003)، پرسشنامۀ راهبردهاي حل مسئله (PSSQ، كاسيدي و لانگ، 1996)، پرسشنامۀ باورهاي فراشناختي (MCQ، ولز و كارت رايتهاتون، 2004) و پرسشنامه راهبردهاي تنظيم شناختي هيجان (CERQ، گارنفسكي و كرايج، 2006) بودند. داده ها با استفاده از آزمون تحليل مسير تجزيه و تحليل شدند. نتايج تحليل مسير حاكي از برازش مناسب مدل بود. يافته ها نشان داد كه باورهاي فراشناختي به صورت غير مستقيم و از طريق راهبرد حل مسئله سازنده توانست تاب آوري را پيش بيني كند (0/001 p). همچنين راهبرد تنظيم شناختي هيجاني سازش يافته هم به صورت مستقيم و هم به صورت غير مستقيم و از طريق راهبرد حل مسئله سازنده، تاب آوري را پيش بيني كرد (p 0/001). از يافته ها مي توان نتيجه گرفت كه راهبرد حل مسئله سازنده نقش كليدي در تاب آوري دانشجويان دارد و لزوم توجه به اين عوامل در تعامل با يكديگر در برنامه هاي ارتقاي تاب آوري ضروري است.