پيش‌بيني كننده‌هاي كيفيت زندگي مرتبط با سلامت در زنان مبتلا به لوپوس

مقدمه: لوپوس اريتماتوز سيستميك يك بيماري خود‌ايمن پيشرونده بافت ‌همبند است ‌كه با درگيري چند عضو و يك سير باليني بسيار متغير مشخص مي‌شود. اين مطالعه با هدف پيش‌بيني كيفيت زندگي مرتبط با سلامت زنان مبتلا به لوپوس بر اساس استرس ادراك شده،‌ ترس از تصوير بدني ادراكي و تاب‌آوري روان‌شناختي انجام شد. روش بررسي: اين مطالعه توصيفي -تحليلي بر روي 189زن مبتلا به لوپوس در بيمارستان حافظ شهر شيراز در سال 1398 انجام شد. داده‌ها توسط پرسش‌نامه كيفيت زندگي لوپوس (LupusQol)، استرس ادراك شده (14PSS)، ترس از تصوير بدني (BICI) و تاب‌آوري كانرز و ديويدسون جمع‌آوري و با استفاده از نرم‌افزارversion 16 SPSS با آمار توصيفي و رگرسيون خطي تجزيه و تحليل شد. نتايج: ميانگين سن و مدت زمان ابتلا به بيماري به ترتيب 9/47 ±40/37، 6/01 ± 9/45 سال بود. 43/79 درصد بيماران تحصيلات پايين‌تر از ديپلم، 86/8 درصد خانه‌دار و 57/7 درصد در فاز فعال بيماري بودند. ميانگين نمره تاب‌آوري 16/07 ± 67/56، كيفيت زندگي 22/68 ± 57/30، استرس 7/78 ± 25/31 و ترس از تصوير بدني 13/96 ± 37/07 بود. متغير‌هاي استرس، ترس از تصوير بدني، تاب‌آوري، فاز بيماري، تحصيلات و شغل 52 درصد از كل تغيير‌پذيري كيفيت زندگي را بيان كردند. نتيجه‌گيري: كيفيت زندگي زنان مبتلا به لوپوس متأثر از متغير‌هاي استرس، ترس از تصوير بدني و تاب‌آوري است. هر چقدر استرس و ترس از تصوير بدني در زنان مبتلا به بيماري لوپوس بالا و ميزان تاب‌آوري پايين باشد، كيفيت زندگي پايين خواهد بود.