بررسي تأثير آموزش غيرحضوري بر وضعيت خوددرماني دانشجويان علوم پزشكي بر اساس مدل اعتقاد بهداشتي

مقدمه: با توجه به شيوع بالاي خوددرماني در بين دانشجويان علوم پزشكي طبق پژوهش هاي گذشته مطالعه فوق با هدف بررسي تاثير آموزش غيرحضوري بر وضعيت خوددرماني دانشجويان علوم پزشكي بر اساس مدل اعتقاد بهداشتي انجام شده است. روش بررسي: پژوهش حاضر يك مطالعه نيمه تجربي شاهدار تصادفي بر روي 110 نفر از دانشجويان دانشكده علوم پزشكي خمين در سال 1400 بود. از طريق نمونه گيري دو مرحله اي، دانشجويان به دو گروه آزمون و شاهد تقسيم شدند(هر گروه 55 نفر). روش گردآوري داده ها پرسش نامه محقق ساخته بر اساس الگوي اعتقاد بهداشتي در خصوص مصرف خودسرانه دارو بود. قبل و پس از انجام مداخله آموزشي، پرسش نامه توسط افراد هر دو گروه تكميل شد. به منظور تجزيه و تحليل داده ها از آزمون هاي كاي اسكوار، تي مستقل و زوجي و از نرم افزارspss نسخه 26 استفاده شد. يافته ها: در سازه‌هاي مدل اعتقاد بهداشتي در دانشجويان بين نمره دو گروه آزمون و شاهد قبل از مداخله تفاوت معناداري وجود نداشت. پس از مداخله اختلاف معني داري در ميانگين سازه هاي آگاهي (0.001=P) و شدت درك شده ( 0.027=P) در گروه آزمون مشاهده شد. اما در ميانگين نمرات ساير سازه‌ها تفاوت معناداري در دو گروه آزمون و شاهد مشاهده نشد. نتيجه گيري: اگرچه مداخله آموزش به روش غير حضوري در يادگيري افراد موثر است. اما علي رغم مزيت هاي موجود نمي‌تواند كيفيت آموزشي اطمينان بخشي را ارائه دهد. پيشنهاد مي شود پژوهشي براي مقايسه هم زمان دو روش آموزش حضوري و غيرحضوري انجام شود.