كاربست مؤلفه‌هاي «ادبيات مرزي» در دو داستان زيبا صدايم كن و دني قهرمان جهان

«ادبيات مرزي» يا «دوگانه‌نويس» بر آن دسته از آثاري اطلاق مي‌شود كه توجه هر دو طيف سني كودك و بزرگسال را به خود جلب مي‌كند و براي آن مرز و محدوده‌ي خاصي متصور نيست. به اين گونه‌ي ادبي كه در قرن بيستم ميلادي به‌تدريج كاربردي بيشتر يافته، با آنكه در تمام انواع ادبي و به‌‌ويژه داستان مصاديق متعدد دارد، اندك پرداخته شده و شاخصه‌هاي آن همچون آميختگي زباني، تقابل تعاريف و صفات، ملموس‌كردن امور انتزاعي و تداخل فضا و مكان كه بخشي از مؤلفه‌هاي «ادبيات مرزي» است، كمتر استخراج شده و به آن دقت شده است. جستار حاضر، نخست گذري كلي بر دو داستان زيبا صدايم كن از فرهاد حسن‌زاده و دني قهرمان جهان از رولد دال به‌‌عنوان نمونه‌هايي برجسته و هم‌تراز از ادبيات دوگانه‌نويسي خواهد داشت و سپس آن دو را باتوجه‌به سويه‌هاي مضمون، معنا و ساختارشان مقايسه خواهد كرد. حاصل آنكه هر دو داستان در وجوهي همچون استفاده از ابزارهاي روايي، حضور هم‌زمان شخصيت كودك و بزرگسال، زاويه‌ي ديد قهرمان كودك، گذران سريع دوران كودكي و رسيدن به بزرگسالي، داشتن نگاه رئاليسم انتقادي و كاربست هم‌زمان طنز در بن‌مايه‌اي تراژيك و تلفيق واقعيت واقعي با واقعيت وهمي به‌هم شبيه‌اند، اما در توجه به خواننده‌ي مستتر، در القاي مفاهيم ضمني در متن، كيفيت به‌كارگيري زبان، نقش‌آفريني شخصيت مكمل و تكنيك‌ بازي با زمان با هم متفاوت هستند و در نتيجه در ژانر ادبيات مرزي در يك جايگاه قرار نمي‌گيرند.