گام نخست در ورود به نظريه‌ي رمان فلسفي در برنامه‌ي فلسفه براي كودكان: بررسي انتقادي ديدگاه‌هاي پيشگامان و انديشمندان فبك به رمان فلسفي

هدف از اين مقاله بررسي انتقادي ديدگاه هاي پيشگامان و انديشمندان برنامه ي فلسفه براي كودكان درباره ي رمان فلسفي، به ويژه، رمان فلسفي نوجوان است. به منظور دستيابي به اين هدف، كوشيده ام نگاه ها به رمان فلسفي در برنامه ي فلسفه براي كودكان را از آغاز تا اكنون بكاوم تا ضمن به دست دادن تصويري بزرگ از اين پديده، به كاستي‌هاي برنامه ي فبك در رويكردش نسبت به انتخاب رمان هاي مناسب براي حلقه كندوكاو و راه برون رفت از آن ها بپردازم. اين تحقيق نشان مي دهد فبك تاكنون دو رويكرد را در مورد كاربرد رمان در پيش گرفته است: رويكرد انتخاب رمان هاي هدفمند ليپمني و استفاده از رمان هاي موجود نوجوان و كلاسيك. درمورد كاربرد رمان هاي ليپمني در اين مقاله سه نگاه كشف شده كه آن ها را «در ستايش منحصربه فرد بودن رمان هاي ليپمني»، «در نقد و پذيرش همزمانِ رمان هاي ليپمني و ادبيات كودك» و «در نقد رمان هاي ليپمن و توصيه به استفاده از ادبيات كودك موجود» ناميده ام. نگاه ها به رمان فلسفي در اين برنامه حاكي از آن است كه با توجه به كاستي هاي روايت هايي كه ليپمن رمان فلسفي مي نامد و همچنين با توجه به اينكه تا اكنون رمان فلسفي به عنوان آثار ادبي مستقلي ديده نشده كه با وجود بهره مندي از غناي ادبي، توانايي پرورش تفكر (فلسفي) را نيز دارا باشد، زمان آن فرا رسيده كه بيش از پيش رمان هاي موجود به ويژه رمان نوجوان را  به مركز و توانمندي هاي اين ژانر را در پرورش تفكر (فلسفي) به حساب آوريم.