تأثير تدريس مبتني بر ابزارهاي آموزشي هنري بر تحليل رفتگي تحصيلي دانش‌آموزان

پژوهش حاضر با هدف بررسي تأثير تدريس مبتني بر ابزارهاي آموزشي هنري بر تحليل رفتگي تحصيلي دانش‌آموزآنجام گرفت. اين پژوهش از نظر راهبرد اصلي؛ كمي و از نظر تكنيك تحليلي؛ نيمه آزمايشي از نوع طرح پيش‌آزمونپس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري اين پژوهش دانش‌آموزان مدارس هوشمند در پايه نهم (دوره اول متوسطه) شهر سنندج در سال تحصيلي 971396 بودند. روش نمونه گيري از نوع هدفمند بود و 40 دانش‌آموز انتخاب شده به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (20 نفر) و گواه (20 نفر) جايگزين شدند. كتاب جغرافيا در گروه آزمايش با روش تدريس مبتني بر ابزارهاي آموزشي هنري و در گروه گواه با روش تدريس مرسوم در مدارس، مورد آموزش قرار گرفت. جهت سنجش تحليل رفتگي تحصيلي، از پرسشنامه تحليل رفتگي مسلش (1907) استفاده گرديد. داده هاي جمع‌آوري شده با آزمون تحليل كوواريانس چند متغيري تحليل شد. نتيجه تحليل نشان داد پس از تعديل نمرات پيش‌آزمون، اثر عامل بين آزمودني ها (عضويت در گروه آزمايش و استفاده از روش مبتني بر ابزارهاي آموزشي هنري، عضويت در گروه گواه و عدم استفاده از روش زيبايي شناسي) بر متغيرهاي وابسته تحليل رفتگي تحصيلي، خستگي تحصيلي، بي‌علاقگي تحصيلي و ناكارآمدي تحصيلي معني دار است و باعث تفاوت بين تحليل رفتگي تحصيلي و مؤلفه هاي سه‌گانه آن در دو گروه گواه و آزمايش مي شود. يافته تحقيق حاضر ضرورت توجه به تدريس مبتني بر ابزارهاي آموزشي هنري و اثرات مثبت آن در مدارس را آشكار مي نمايد.