رابطه ساختاري عملكرد تحصيلي و انگيزش تحصيلي با يادگيري خودراهبر (به منظور ارائه مدل مناسب)

پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه بين عملكرد تحصيلي و انگيزش تحصيلي با يادگيري خودراهبر به منظور ارائه مدل مناسب انجام شد. روش تحقيق توصيفي همبستگي است و جامعه آماري عبارت‌اند از تعداد دانش‌آموز دوره متوسطه مدارس دولتي شهرستان سيرجان در سال تحصيلي 96-1395 كه تعداد 90 نفر از آنان با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي چندمرحله‌اي انتخاب شدند. داده‌ها با كمك پرسشنامه سنجش عملكرد تحصيلي فام و تيلور (1999)، مقياس انگيزش تحصيلي والراند و همكاران (1992) و پرسشنامه سنجش خودراهبري در يادگيري فيشر و همكاران (2001) از دانش‌آموزان جمع‌آوري شدند. تجزيه‌وتحليل داده‌ها با استفاده از مدل يابي معادلات ساختاري و نرم‌افزار ليزرل انجام شد. نتايج نشان دادند شاخص ريشه ميانگين مجذورات تقريب (RMSEA) برابر 0.016 است و مدل از برازندگي خوبي برخوردار است. همچنين قدرت رابطه ميان عملكرد تحصيلي با يادگيري خودراهبر برابر 0.78 و قدرت رابطه ميان انگيزش تحصيلي با يادگيري خودراهبر برابر 0.59 است (P 0/05) كه نشان مي‌دهد همبستگي مطلوب است. بنابراين بهبود عملكرد تحصيلي و انگيزش تحصيلي در مدارس در يادگيري خودراهبر تأثير دارد.