واكاوي تاريخچۀ آموزش و توسعه منابع انساني درايران: از عصر سنت تا دوره ثبات

A historical look into human resource development in Iran: from the Traditional to Stability Era

هدف اصلي اين پژوهش بررسي سير تاريخي آموزش و توسعه منابع انساني در ايران است. نگارندگان معتقدند اين حوزه از فقر آگاهي تاريخي در كشور رنج برده و همين ناآگاهي تاريخي مي‌تواند منجر به دوباره‌كاري و تكرار شكست‌هايي شود كه در گذشته اتفاق افتاده اند. از سوي ديگر آگاهي تاريخي مي‌تواند باعث درس‌آموزي از موفقيت‌هاي گذشته شده و ما را از اتخاذ تصميمات هزينه‌بر باز دارد. روش شناسي پژوهش: در اين مطالعه تلاش شده است تا از طريق بررسي كتاب‌ها، مقالات، اسناد و مصاحبه با خبرگان، داده‌هاي لازم جمع‌آوري شده و پس از نقد دروني و بيروني اسناد مذكور سير تحول آموزش و توسعه منابع انساني در ايران به تصوير كشيده شود. يافته­ ها: بر اساس يافته ها ، تاريخ توسعه منابع انساني در ايران را مي توان در سه مرحله طبقه بندي كرد ، يعني دوره هاي سنتي (از سلسله ماد تا تأسيس دارالفنون) ، عصر تأسيس (از تأسيس دارالفنون تا 2010) ، و دوران ثبات (از تأسيس انجمن آموزش و توسعه ايران تا كنون). علاوه بر اين ، هر نقطه عطفي در دوران ذكر شده است. بحث و نتيجه ­گيري: به نظر مي­رسد كه كشور از دوران شكوفايي فاصله زيادي دارد زيرا شركت ها (اعم از دولتي يا خصوصي) اعتماد چنداني به اين موضوع ندارند كه بخش آموزش چگونه مي تواند براي آن ها ارزش افزوده ايجاد كند. در حقيقت ، بخش هاي آموزشي موفق نشده اند كه خود را به عنوان شركاي استراتژيك براي شركت هاي خود ثابت كنند. از سوي ديگر ، دانشگاهيان قادر به توليد دانش متني براي كشوري كه عمدتاً توسط بخش دولتي اداره مي شود ، نيستند.

Introduction: This study aims at surveying the history of human resource development in Iran. We, as the authors, believe that this area suffers from the dearth of historical awareness and this oblivion may culminate in absurd repetitions and failures. Hence, it is argued that historical awareness may help us learn from past successes and prevent us from making costly decisions. research methodology: To collect the needed data, some related books, papers, documents were investigated deeply while 8 experts were also interviewed. To establish credibility, internal and external criticism strategies were adopted. The study uses an interpretive historical approach and steps are taken based on Johnson and Christensen framework. Findings: According to the findings, the history of human resource development in Iran may be categorized into three phases namely the Traditional Era (from Medes Dynasty to Dar-al-Fonoon establishment), the Establishment Era (from Dar-al-Fonoon establishment to 2010), and the Stability Era (from the establishment of Iranian Society for Training and Development to now). What is more, any turning points at the eras are mentioned. Conclusion: It is argued that the country is well far away from flourishment era because the companies (whether state-run or private) have little trust in how the training sector can bring about added-value for them. As a matter of fact, training departments have not been successful to prove themselves as strategic partners for their companies. On the other side, academics have been unable to produce contextualized knowledge for a country which is mostly ruled over by the state-run sector.