عنوان مقاله :
بررسي تأثير اجراي مدل مراقبت مشاركتي بر كيفيت زندگي بيماران مبتلا به زخم پاي ديابتي مراجعه‌كننده به مركز آموزشي درماني طالقاني اروميه در سال 1397
عنوان به زبان ديگر :
THE EFFECT OF COLLABORATIVE CARE MODEL ON QUALITY OF LIFE IN PATIENTS WITH DIABETIC FOOT ULCERS
پديد آورندگان :
صادقي، رسول دانشگاه علوم پزشكي اروميه , آقاخاني، نادر دانشگاه علوم پزشكي اروميه , بقايي، رحيم دانشگاه علوم پزشكي اروميه , نژادرحيم، رحيم دانشگاه علوم پزشكي اروميه
كليدواژه :
مدل مراقبت مشاركتي , كيفيت زندگي , زخم پاي ديابتي
چكيده فارسي :
پيش‌زمينه و هدف: ديابت يكي از بيماري‌هاي مزمن است كه با مشكلات عروقي و عوارض جسمي و رواني خود مي‌تواند كيفيت زندگي بيماران را مختل كند. عوارض مزمن اين بيماري، ازجمله زخم پاي ديابتي بر اهميت درمان بر پايه خودمراقبتي در اين بيماري مي‌افزايد كه تأثيري عميق در بهبود كيفيت زندگي بيماران دارد. به همين دليل مشاركت بيماران در امر درمان ضروري است. يكي از مهم‌ترين روش‌هاي رسيدن به اين هدف استفاده از الگوي مراقبت مشاركتي است. مطالعه حاضر به‌صورت كارآزمايي باليني با هدف تعيين تأثير اجراي مدل مراقبت مشاركتي بر كيفيت زندگي بيماران مبتلا به زخم پاي ديابتي بستري در بيمارستان طالقاني اروميه انجام شد.
مواد و روش كار: در اين مطالعه كارآزمايي باليني تصادفي، 60 بيمار واجد شرايط به‌صورت نمونه‌گيري تصادفي از جامعه در دسترس انتخاب و به دو گروه مداخله و كنترل تخصيص داده شدند. طي جلسه اول براي هر دو گروه، پرسشنامه استاندارد كيفيت زندگي بيماران مبتلا به زخم پاي ديابتي و پرسشنامه دموگرافيك تكميل شد. سپس برنامه اجراي مدل مراقبت مشاركتي براي گروه مداخله (شامل مراحل: انگيزش، آماده‌سازي، درگيرسازي، ارزشيابي) به‌صورت چهره به چهره و پمفلت به مدت 7 جلسه يك‌ساعته برگزار شد. سه ماه پس از اتمام برنامه مشاركتي، هر دو گروه مجدداً نسبت به تكميل پرسشنامه اقدام كردند.
يافته‌ها: بر اساس يافته‌هاي به‌دست‌آمده، ميانگين نمرات كيفيت زندگي و ابعاد آن (به‌جز مؤلفه‌ي اوضاع اقتصادي) بين دو گروه مداخله و كنترل بعد از اجراي مدل مراقبت مشاركتي متفاوت بود (0/001> p). همچنين ميانگين نمرات كيفيت زندگي و ابعاد آن (به‌جز مؤلفه‌هاي فعاليت روزانه، رضايت از زندگي و اوضاع اقتصادي) درون گروه مداخله بعد از اجراي مدل مراقبت مشاركتي نسبت به قبل از مداخله، به‌طور معني‌داري افزايش يافت (0/001> p).
بحث و نتيجه‌گيري: اجراي مدل مراقبت مشاركتي بر بهبود كيفيت زندگي بيماران مبتلا به زخم پاي ديابتي مؤثر هست. بنابراين توصيه مي‌شود پرستاران بر اساس اين تئوري به همراه ارزيابي نيازها و توانايي بيمار، آن‌ها را در خودمراقبتي تشويق كرده تا از وقوع و پيشرفت عوارض ديابت پيشگيري كرده و باعث كاهش هزينه‌هاي درماني شوند.
چكيده لاتين :
Background & Aims: Diabetes is one of the chronic diseases that can disrupt the quality of life of
patients with its vascular problems and physical and psychological complications. The chronic
complications of this disease, including diabetic foot ulcers, add to the importance of self-care treatment
in this disease, which has a profound effect on the quality of life of patients. For this reason, the
participation of patients in the treatment process is essential. One of the most important treatments for
these patients is the use of participatory care model. The present study was conducted as a clinical test
with the aim of determining the effect of implementing a participatory care model on quality of life in
patients with diabetic foot ulcers hospitalized to Taleghani Hospital of Urmia.
Materials & Methods: In this random clinical study, 60 eligible patients were randomly selected from
available population and assigned to intervention and control groups.During the first session, for both
groups, the standard questionnaires of quality of life of patients suffering from diabetic foot ulcer as
well as demographic questionnaires were completed. The program for implementing the participatory
care model was held face to face and pamphlet for the intervention group (including steps: motivation,
preparation, engagement, evaluation) for seven sessions each for an hour. Three months after the
completion of the partnership program, both groups completed the questionnaire again.
Results: Based on the findings, the mean scores of quality of life and its dimensions (except for the
economic component) between both intervention and control groups after the implementation of
participatory care model were different (p <0.001). Also, the mean scores of quality of life and its
dimensions (except for the components of daily activity, life satisfaction, and economic situation) within
the intervention group after implementing the participatory care model increased significantly related to
that before the intervention (p <0.001).
Conclusion: The implementation of participatory care model is effective in improving the quality of life
of patients with diabetic foot ulcers. Therefore, it is recommended that nurses, encourage the patients in
self-care along with assessing their needs and abilities, to prevent the occurrence and progression of
diabetes complications and reduce treatment costs.
عنوان نشريه :
مجله دانشكده پرستاري و مامايي اروميه
