چگونگي مواجهۀ هايدگر با هنر مدرن

Heidegger's Confrontation to Modern Art

محور تحليل‌هاي هايدگر از هنر در كتاب سرآغاز اثر هنري، هنر بزرگ است كه شأني غيراستتيكي دارد و محل رخداد حقيقت وجود است. در اين كتاب، هنر مدرن نمايان‌گر غلبۀ تلقي استتيكي از هنر و داراي شأني نيست انگارانه به حساب مي‌آيد كه درنهايت، به مرگ هنر بزرگ منجر مي‌شود. ديدگاه هايدگر پس از آشنايي با آثار برخي از هنرمندان مدرن، به‌ويژه نقاشي‌هاي سزان و كله و نيز شعر ريلكه و همچنين تحت‌تأثير اشعار هولدرلين، تغيير كرد و موجب شد او از منظري نو به هنر مدرن بنگرد و آن را تحليل كند. درنهايت، هايدگر به اين نتيجه مي‌رسد كه برخي از آثار هنري مدرن اين قابليت را دارد كه بتواند امكان سكني گزيدن آدمي را در قرب وجود فراهم كند و براي بي‌خانماني انسان معاصر چاره‌اي بجويد؛ پس مي‌توان برخي از اين آثار را در زمرۀ هنر بزرگ به حساب آورد. مقالۀ حاضر بر آن است كه چگونگي مواجهۀ هايدگر را با آثار برخي از هنرمندان مدرن چون ريلكه، سزان و كله بررسي كند و پيامدهاي ناشي از اين مواجهه را در تغيير نگاه وي به هنر در دوران مدرن، آشكار سازد و نشان دهد اين چرخش در انديشۀ هايدگر موجب شد وي بپذيرد كه هنر مدرن نيز قابليت و توان ايفاي نقش و كاركرد هنر بزرگ را در آشكارگي حقيقت دارد.

Great art is the focus of Heidegger's analysis of art in the book "The origin of the work of art," which has a non-aesthetic value and is the scene of the being of truth. However, modern art represents an aesthetic dominance of art that ultimately leads to the death of great art. Heidegger's view changed after getting acquainted with the works of some modern artists, especially Cézanne and Klee's paintings and the poetry of poets like Rilke, and consequently, he started to analyze modern art from a new perspective. Altogether, modern art also could Provide human habitation in the vicinity of being and solve the homelessness of contemporary man. Therefore, some of these works can be considered great art. The present article aims to examine Heidegger's encounter with some modern artists' works and reveals the consequences of this encounter in changing his view of art in modern times.