تصميم‌‌گيري در سياست خارجي و نقش ديپلماسي عمومي در فرآيند تصميم‌سازي

چنانچه سياست خارجي را به مثابه يك «سيستم» در نظر بگيريم، فرآيند «تصميم‌گيري» به عنوان «خرده‌سيستمي» مطرح مي‌شود كه مطالعه و بررسي آن مي‌تواند آثار و نتايج مهمي را در نظام سياست‌گذاري خارجي بر جاي گذارد. مطالعات و پژوهش‌هاي متعددي با استفاده از چارچوب تجزيه و تحليل سيستمي به بررسي و مطالعه پديده‌هاي مختلف سياسي از جمله فرآيندهاي تصميم‌سازي و تصميم‌گيري پرداخته‌اند (نظير گسترش مفهوم سيستم در علوم سياسي در كارهاي ديويد ايستن (David Easton)). از سويي با وجود آنكه در نگرش سنتي به ديپلماسي آن را همچون «ابزاري براي اجراي سياست خارجي» در نظر مي‌گيرند، اما ديدگاه‌هاي جديدتر با طرح مفهوم «ديپلماسي عمومي»، آن را «تأثيرگذاري بر نگرش‌هاي عمومي ‌‌براي شكل‌دهي و اجراي سياست‌هاي خارجي و شامل ابعادي از روابط بين‌المللي مي‌دانند كه فراتر از ديپلماسي سنتي عمل مي‌كنند». پرسش اساسي اين تحقيق آن است كه آيا ديپلماسي عمومي با تعريف يادشده مي‌تواند در فرآيند تصميم‌سازي در سياست خارجي مؤثر باشد؟ نويسنده مي‌كوشد با ارائه تعريفي از مفهوم «ديپلماسي عمومي» و بازنگري نگرش‌هاي جديد به آن و با استفاده از «مدل چندبعدي از الگوي اقتضايي سياست‌گذاري عمومي» به زمينه‌هاي تأثيرگذاري ديپلماسي عمومي بر فرآيند تصميم‌سازي در سياست خارجي و در نهايت، به ارائه الگويي براي نمايش چگونگي آن بپردازد.