اثربخشي درمان متمركز بر هيجان بر نگراني و خودانتقادي افراد مبتلا به اختلال اضطراب منتشر

زمينه: پيشرفت روان‌درماني در ‌زمينۀ اختلال اضطراب منتشر، بستگي به شناخت عميق علائم و عوامل مرتبط با آن دارد. با توجه به تازگي مفهوم درمان متمركز بر هيجان، پيشينۀ مطالعات نشان‌دهندۀ اهميت نقش هيجان و اثربخشي درمان در اختلالات روانشناختي است. اما آيا درمان متمركز بر هيجان مي‌تواند بر نگراني و خودانتقادي افراد مبتلا به اختلال اضطراب منتشر مؤثر باشد؟هدف: اين پژوهش با هدف اثربخشي درمان متمركز بر هيجان بر نگراني و خودانتقادي افراد مبتلا به اختلال اضطراب منتشر انجام شد.روش: پژوهش حاضر از نوع طرح آزمايشي تك‌آزمودني با خط‌پايه چندگانه ناهمزمان بود. جامعه آماري پژوهش، شامل افراد مراجعه‌كننده به يكي از كلينيك‌هاي روانشناسي تهران در سال 1399 بود. 4 شركت‌كننده به شيوه نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شده و طي 2016 جلسه درمان متمركز بر هيجان (تيمولاك و مك‌الواني، 2018)، به پرسشنامه‌هاي نگراني پنسيلوانيا (مير، ميلر، متزگر و بوركوك، 1990) و خودانتقادي (گيلبرت، كالرك، همپل، مايلز و آيرونز، 2004) پاسخ دادند. تحليل داده‌ها به روش ترسيم ديداري، درصد داده‌هاي ناهمپوش، شاخص تغيير پايا و درصد بهبودي انجام شد. يافته ها: درمان متمركز بر هيجان باعث كاهش متغير نگراني (درصد بهبودي 61/08%) گرديد و اثر آن تا پايان دوره پيگيري دو ماهه حفظ شد (درصد بهبودي 57/91%). هم‌‌چنين درمان موجب كاهش متغير خودانتقادي (درصد بهبودي 83/19%) شده كه اثر آن تا پايان دوره پيگيري ماندگار بود (درصد بهبودي 79/72%). شاخص پايا در اين متغيرها نيز، حاكي از معناداربودن اين تغييرات بود (0/05 P).نتيجه‌گيري: با توجه به يافته هاي مطالعۀ حاضر در مورد اثربخشي درمان متمركز بر هيجان بر كاهش نگراني و خودانتقادي، اين موضوع مطرح مي شود كه درمان با تغيير هيجان و بازسازي تجارب هيجاني نامطلوب، موجب كاهش علائم و مشكلات روانشناختي احتمالي در افراد مبتلا به اختلال اضطراب منتشر مي ‌شود.