بررسي قراردادهاي مشاركت در توليد به عنوان روشي جهت جذب سرمايه گذاري در صنعت نفت ايران

Investigating production sharing agreement as a way to attract investment in Iran's oil industry

قراردادهاي مشاركت در توليد يكي از مهم‌ترين قراردادهاي متعارف حوزه بالادستي صنعت نفت و گاز در عرصه بين‌الملل مي‌باشد. اين قرارداد همواره از جانب منتقدين مباحث حقوقي اين صنعت، به عنوان جايگزيني مناسب براي قراردادهاي نفتي بيع متقابل كشور مطرح بوده است. حال به منظور تبيين جايگاه و تناسب اين قرارداد با اسناد بالادستي كشور و نيز تحليل اصول آن از منظر مباني شرعي، در اين مقاله به واكاوي ماهيت و مهم‌ترين ابعاد حقوقي اين قرارداد پرداخته خواهد شد. بدين منظور در ابتدا ماهيت حقوقي اين قرارداد را تحليل نموده و و متعاقباً به بررسي مختصر مهم‌ترين ويژگي‌هاي حقوقي قراردادهاي مشاركتي حوزه بالادستي نفت و گاز كشور پرداخته خواهد شد و در انتها قوانين بررسي مي شود تا امكان اعمال اين قراردادها در بخش بالادستي نفت و گاز ارزيابي شود. روش تحقيق: پژوهش حاضر از منابع كتابخانه اي _ الكترونيكي، مقاالت علمي پژوهش و علمي تروجي در منابع داخلي و خارجي و همچنين تاليفات تخصصي مرتبط ديگر از جمله كتب و مصاحبه هاي تخصصي در نگارش بهره برده است و به عبارتي روش تحقيق اين مقاله روش توصيفي – تحليل مي باشد.

Production sharing agreements are one of the most important upstream contracts in the international oil and gas industry. This deal has always been a good substitute for the country's international oil contracts by critics of the industry. Now, in order to explain the status and suitability of this contract with the upstream documents of the country and to analyze its principles from the perspective of religious principles, this article will analyze the nature and most important legal aspects of this agreement. So achieve this goal, we first analyze the legal nature of the this agreement and then briefly review the most important legal features of the country's upstream oil and gas cooperative contracts, and finally review the laws to assess the applicability of these contracts to the upstream oil and gas sector.