همجنس‌گرايي: اختلال يا امر طبيعي

انجام رفتارهاي جنسي با همجنس قرن‌ها در اغلب جوامع بشري علامت يك انحراف و اختلال در شخصيت فرد محسوب مي‌شد و با عناوين «لواط» و «مساحقه» در زمره‌ يكي از بزرگ‌ترين گناهان قرار مي‌گرفت؛ اما امروزه تحت عنوان «همجنس‌گرايي» به‌سمت عادي شدن پيش مي‌رود و حتي گاه در زمره‌ يكي از سرفصل‌هاي حقوق بشر مطرح مي‌گردد. مقاله‌ حاضر ضمن تأكيد بر تفاوت‌هاي معناشناختيِ ظريفي كه بين رفتار، گرايش و هويت جنسي برقرار است، مي‌كوشد با گردآوري شواهد لازم در يك بررسي تاريخي معلوم سازد كه چه تطوراتي در مواجهه با مسائل جنسي و فهم اين مسائل رخ داد كه فضاي عمومي جوامع مدرن از گناه شمردن رفتار جنسي با همجنس، به بيماري قلمداد كردن همجنس‌گرايي، سپس عادي و طبيعي دانستن آن و قانوني كردن ازدواج همجنس‌گرايان كشيده شد؛ و اين تطورات چه اندازه مستند به بحث‌هاي علمي بود. در اغلب آثار روان‌شناسي‌اي كه در ايران رواج دارد، عمدتاً جرياني كه همجنس‌گرايي را امري طبيعي معرفي مي‌كند، بازنمايي شده است؛ اما مقاله‌ حاضر با استناد به نقدهايي كه در دو دهه‌ اخير بر طبيعي دانستن همجنس‌گرايي مطرح شده و كمتر مورد توجه قرار گرفته‌اند، و نيز با درنگي در باب هويت همجنس‌گرايانه و تحليل پديده‌ همجنس‌گرايي از منظر انسان‌شناختي، درصدد بررسي اين مسئله است كه آيا مواجهه با اين پديده به‌عنوان يك وضع طبيعي موجه‌تر است يا به‌عنوان يك اختلال و بيماري و نارسايي‌اي كه عدم درمان آن آسيب‌هاي بيشتري در پي خواهد داشت؟