رابطه بين ادراك دانشجويان از كيفيت فضاي دانشگاه و سازگاري آن‌ها با دانشگاه: نقش واسطه اي درگيري تحصيلي

پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه ساختاري بين ادراك دانشجويان از كيفيت فضاي دانشگاه و سازگاري‌شان با دانشگاه با واسطه‌گري درگيري تحصيلي انجام شد. شركت‌كنندگان شامل 390 نفر (208 زن و 182 مرد) از دانشجويان دوره‌ كارشناسي دانشگاه شيراز بودند كه بر اساس روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي انتخاب شدند و پرسشنامه دانشكده و محيط دانشگاه (مك‌دونالد، 1996)، پرسشنامه درگيري تحصيلي (ريو، 2013) و پرسشنامه سازگاري دانشجويان با دانشگاه (بيكر و سيرك، 1984) را تكميل كردند. پايايي و روايي نمرات حاصل از ابزارهاي پژوهش با استفاده از روش آلفاي كرونباخ و تحليل عامل تاييدي احراز گرديد. يافته‌هاي حاصل از تحليل مدل‌يابي معادلات ساختاري نشان دادند مدل پيشنهادي پژوهش با داد‌ه‌هاي تجربي برازش مناسبي دارد و اثر مستقيم ادراك دانشجويان از كيفيت فضاي دانشگاه بر درگيري تحصيلي و سازگاري آن‌ها با دانشگاه تأييد شد. درگيري تحصيلي نيز بر سازگاري با دانشگاه اثر مستقيم و معني‌دار داشت. همچنين يافته‌ها نشان دادند ادراك از كيفيت فضاي دانشگاه با واسطه‌گري درگيري تحصيلي بر سازگاري دانشجويان با دانشگاه تاثير غيرمستقيم دارد. بر اساس يافته‌هاي اين پژوهش مي‌توان نتيجه گرفت كه به منظور افرايش احتمال سازگاري دانشجويان با دانشگاه، بايد به كيفيت فضاي دانشگاه و درگيري تحصيلي آنها توجه شود.