طراحي الگوي ساختاري- روشي تدريس رصدخانه اي به ابتناي نظريه ربط ها و نسبت ها (با تمركز بر القاي جمع الجمعي انفسي و آفاقي)

آموزش و ياددهي در طول تاريخ از دغدغه هاي مشترك بشر بوده كه همواره افرادي به دنبال انتقال لذت دانش و تعالي خود به ديگران بوده اند كه اين علقه به ويژه براي اولياي الهي(عليهم السلام) به صورت عميق تري وجود داشته و به همين سبب رسالت خود را در همين معلمي و ميل به آگاهي سازي مي دانستند و در همين راستا، جايگاه تعليم‌دهنده روشن مي شود. با توجه به اين تبيين از اهميت ياددهي، در اين پژوهش با استفاده از مصاحبه باز اكتشافي نيمه ساختاريافته با 15 نفر از معلمان و استادان حوزه و دانشگاه و با روش نمونه گيري هدفمند كه در سه دور روش دلفي انجام شد و در نهايت به 51 سازه ذيل مدل سه شاخگي رسيد، منطق حاكم بر الگوي پژوهش ترسيم شد؛ الگويي ساختاري روشي به ابتناي نظريه‌ ربط ها و نسبت ها كه با القاي جمع الجمعي در بطن الگو تلاش مي كند زاويه‌ ديد فراگيران را به سمت انفس و آفاق خود و فراخود سوق دهد تا به جاي تشكيل انبار داده و حفظيات، به سمت انديشيدن، پرسيدن، تحليل، تعميق، استدلال آوري، نقادي و ساير مباحث كيفيت فكري در ضمير ناخودآگاه انسان، هدايت كند. مجموع اين سير منطقي در قالب الگوي ساختاري روشي تدريس رصدخانه اي و به صورت بين‌رشته اي طرح شده كه به نظر مي رسد مي تواند به تحولي در نظام هاي آموزشي فرسايشي و تسلسل وار فعلي ولو به مثابه‌ يك روش تجربي كه با روش هاي آماري اعتبارسنجي شده و برخوردار از تأييد نخبگاني است و مي تواند با هم افزايي، فرايند آموزش را به روندي مستمر در سه گانه ياددهي يادگيري ياددهي تبديل كند، بينجامد.