سبك زندگي خانواده‌ها و رابطۀ آن با ميزان درگيري با ويروس كرونا

همه‌گير شدن ويروس كرونا بر تعاملات خانواده و سبك زندگي خانوادگي اثر گذاشته و سبك زندگي در ارتباط با الزامات پيشگيري دگرگون شده است. اين پژوهش با روش كمي به شيوۀ پيمايش بر روي تعداد چهارصد خانواده شامل افرادي كه يك يا دو بار درگير بيماري كرونا شده‌اند يا يكي از اعضاي خانوادۀ آن‌ها فوت شده از همۀ مناطق تهران به‌شكل نمونه‌گيري تصادفي انجام شده است.نتايج نشان مي‌دهد ميانگين سطح پيشگيري فردي و اجتماعي افراد موردمطالعه زياد و ميانگين كنترل ارتباطات اجتماعي و كنترل حضور در جامعۀ آنان كم است.از گويه‌هاي سبك زندگي بين ماسك زدن، رابطۀ زوجين با والدين و خواهر و برادرها، رابطه با فاميل، رابطه با دوستان، كاهش گردش شهري و تفريحات داخل شهر، كاهش سفر به ساير شهرها و كاهش پارك رفتن با شدت درگيري با كرونا رابطۀ معني‌دار وجود دارد. بين سن افراد و سطح تحصيلات و تعداد اعضاي خانواده كه بيرون مي‌روند با شدت كرونا رابطۀ مستقيم وجود د دارد.ميانگين پيشگيري فردي و خانوادگي در افراد بستري كم‌تر از افراد بي‌نياز به بستري بود. ميزان ارتباطات اجتماعي هم در بستري‌شده‌ها بالاتر از افراد بي‌نياز به بستري شدن بود. كنترل ارتباطات اجتماعي و كنترل حضور در جامعه رابطۀ معني‌داري با دو بار ابتلا به كرونا دارند و در بين افرادي كه دوبار كرونا گرفته بودند، ميزان ارتباطات اجتماعي و حضور در جامعه بيشتر از ساير پاسخ‌گويان بوده است. براساس يافته‌ها پاسخ‌گوياني كه شدت بيماري آنان در دور اول بيشتر بوده است در دور دوم نيز نوع شديد آن را تجربه كرده‌اند. اطلاعات مربوط به اين خانواده‌ها از طريق خانۀ سلامت شهرداري‌ها و دانشجوياني كه در بسيج مناطق در حوزۀ كرونا كمك مي‌كردند، تهيه شده است.