اثرات تمرين مقاومتي و تركيبي روي برخي متغيرهاي جسماني كودكان كم‌توان ذهني داراي اضافه وزن

مقدمه: شيوع چاقي و اضافه وزن از عوامل اصلي بروز بيماري هاي غير واگير در اقشار مختلف جامعه و به‌ويژه كودكان كم‌توان ذهني است. هدف كلي اين پژوهش بررسي اثر 12هفته تمرين مقاومتي و تركيبي روي برخي متغيرهاي آمادگي جسماني كودكان كم‌توان ذهني داراي اضافه وزن بود. روش: تعداد 24 كودك كم‌توان ذهني دختر و پسر با ميانگين سني1/10±9/50سال به‌طور مساوي و تصادفي براساس شاخص توده بدن در دو گروه تمرين مقاومتي Kg/m^2 2/17 ±25/25 و تركيبي Kg/m^2 2/22±25/05تقسيم شدند. گروه هاي تمريني به مدت دوازده هفته، هفته‌اي سه جلسه، هر جلسه بين70-45دقيقه فعاليت ورزشي داشتند. تغييرات در ظرفيت هوازي، قدرت و استقامت عضلاني، درصد چربي بدن، تعادل پويا و انعطاف آزمودني ها قبل و بعد از مداخله تمريني با استفاده از آزمون تحليل كوواريانس در سطح 0/05 p مورد مقايسه قرار گرفت. نتايج: نتايج نشان داد پيشرفت قابل‌توجهي در متغيرهاي مورد اندازه‌گيري در نتيجه مداخلات ورزشي مشاهده شده است و در مقايسه بين گروهي درمتغيرهاي ظرفيت هوازي (مقاومتي6/75%در مقابل تركيبي19/38% ؛0/01=P)، قدرت عضلاني ( مقاومتي27/16%در مقابل تركيبي7/64% ؛0/01=P) تفاوت معني داري بين گروه ها وجود داشت، اما در استقامت عضلات شكمي (مقاومتي22/90%در مقابل تركيبي 30/55% ؛0/39=P)، درصد چربي بدن (مقاومتي15/52% در مقابل تركيبي14/50% ؛ 0/51=P)، تعادل پويا (مقاومتي 6/85% در مقابل تركيبي5/80 ؛ 0/12=P) و انعطاف بدني (مقاومتي 5/66% در مقابل تركيبي 2/1% ؛ 0/64=P) تفاوت معني داري بين گروه ها مشاهده نشد.نتيجه‌گيري: بهبودي قابل توجه اي در ظرفيت هوازي در نتيجه تمرينات تركيبي و قدرت عضلاني در نتيجه تمرينات مقاومتي دركودكان كم‌توان ذهني داراي اضافه وزن مشاهده شد، اما در متغيرهاي درصد چربي، تعادل پويا و انعطاف پذيري هر دو شيوه تمريني اثربخشي نسبتا يكساني داشتند.