قواعد بازخوردي اسمي در سياست‌گذاري پولي ايران: بررسي قاعده مك‌كالم

پس از بروز بحران هاي مالي در سال هاي گذشته، قواعد بازخوردي اسمي موردتوجه بسياري از سياست‌گذاران پولي قرار گرفت. نوآوري اين قواعد، مكانيسم بازخوردي است كه تعديلات صريحي را براي ابزار سياست پولي زماني كه متغير هدف از مسير مطلوب خود منحرف مي شود، درنظر مي گيرد. قاعده مك كالم را مي توان يكي از معروف ترين انواع مدل هاي بازخوردي برشمرد. در اين مطالعه، بررسي تجربي رفتار سياست گذاري بانك مركزي ايران در قالب قاعده مك كالم غيرخطي و در دوره‌ي زماني 1368:4 الي 1396:4 با استفاده از مدل هاي ماركوف سوئيچينگ انجام مي شود. با توجه به اين كه بانك مركزي اهداف توليد و اهداف تورمي مشخص و صريحي را اعلام نمي كند، برآورد مدل با فرض تورم هدف و توليد هدف غير قابل مشاهده انجام مي شود. در اين‌راستا، براي تخمين و برآورد متغيرهاي غيرقابل مشاهده شامل تورم و رشد توليد اسمي از روش فيلتر كالمن بيزي استفاده شده و سپس با استفاده از برآورد متغيرهاي حالت، مدل‌سازي در چارچوب مدل ماركوف سوئيچينگ با درنظر گرفتن رژيم هاي رونق و ركود صورت گرفت. بررسي قدر مطلق ضرايب مدل برآوردي نشان مي دهد كه بانك مركزي در دوران ركود، وزن بيشتري به متغير شكاف رشد توليد اسمي و در دوران رونق، وزن بيشتري به متغير شكاف تورم اختصاص داده است. اين مسأله مبيّن عكس‌العمل صحيح بانك مركزي در مواجه با متغيرهاي مزبور است. ازاين‌رو رفتار نامتقارن سياست‌گذار پولي با توجه به تابع عكس العمل آن تأييد مي شود.