اوقات فراغت در سبك زندگي خانوادگي

امروزه به‌دليل اينكه بهترين محيط اجتماعي براي گذراندن اوقات فراغت در ميان اعضاي خانواده است، مفهوم اوقات فراغت خانوادگي پديد آمده است. اوقات فراغت خانوادگي با تقويت روابط ساختاري و عاطفي خانواده‌ها، سبب تقويت ساختار خانواده‌‌ها مي‌شود. ازاين‌رو، بايد درك خود را از اوقات فراغت خانوادگي گسترش دهيم و بازتعريف كنيم. اين پژوهش با مرور ادبيات و نظريه‌هاي اوقات فراغت خانوادگي و متن‌پژوهشي، به اين پرسش‌ها‌ پاسخ مي‌دهد كه «بازتعريف اوقات فراغت خانواده در سبك زندگي جديد و وجه سازگاري آن با آموزه‌هاي ديني چيست؟» و «چگونه بايد اوقات فراغت را با گزاره‌هاي ديني، كه به‌ظاهر نگرش منفي به اوقات فراغت دارند، جمع كرد؟» اين پژوهش به اين نتيجه رسيد كه 1) بنابر روايات اسلامي، براي هر فرد از اعضاي خانواده دو نوع اوقات فراغت مي‌توان در نظر گرفت؛ نخست همان شكل بيان‌شده در روايت امام علي؟ع؟ است، يعني استفاده بردن از لذت‌ها كه همين معنا در اين جستار منظور است؛ و دوم، دربارۀ كسي است كه كار و اشتغال روزانه‌اش پايان يافته است، عباداتش را انجام داده و از حلال‌هاي زندگي نيز لذت برده است و هنوز فرصت اضافه دارد. اين همان اوقات فراغت به معناي بيكاري است كه از ديد اسلام نكوهيده است و بايد از آن درست بهره برد؛ درغيراين‌صورت، آسايش واقعي فرد و خانواده را از بين مي‌برد؛ 2) هيچ گزارۀ اسلامي كه دلالت بر ناشايستگي داشتن اوقات فراغت مورد نظر باشد، يافت نشد، بلكه گزاره‌هايي در تأييد و تأكيد گذراندن اوقات فراغت خانوادگي به‌دست آمد. آنچه در گزاره‌هاي اسلامي نهي شده است، تنبلي، بيكاري و سرخوشي است.