كليدواژه :
اﺳﺘﺮﭘﺘﻮزوﺗﻮﺳﯿﻦ , آﻟﻮﮐﺴﺎن , ﻣﺪل ﺣﯿﻮاﻧﯽ , دﯾﺎﺑﺖ , بيماري قند
چكيده فارسي :
ديابت يك بيماري متابوليك مزمن با شيوع بالا است كه با هيپرگليسمي ناشي از كمبود نسبي يا فقدان انسولين، مشخص مي‌گردد. ديابت نوع 1 (تخريب سلول‌هاي بتا) و ديابت نوع 2 (مقاومت در برابر انسولين و فقدان عملكرد جبراني سلول‌هاي بتا) دو نوع اصلي ديابت مي‌باشد. مدل‌هاي حيواني ديابت به‌عنوان ابزار مهمي در بررسي اين بيماري، كمك مي‌كند تا از مطالعات چالشبرانگيز غيراخلاقي و هزينه بر در نمونه‌هاي انساني اجتناب گردد. لذا هدف مطالعه مروري حاضر، بررسي انواع مدل‌هاي حيواني القايي و خودبخودي ديابت نوع 1 در جوندگان است.
مواد و روش‌ها: در اين مطالعه مروري سيستماتيك، با كليد واژه‌هاي ديابت، القاء و مدل حيواني در سال‌هاي 1991 تا 2021 در پايگاه‌هاي PubMed، Scopus و موتور Google scholar جست‌وجو انجام شد. مقالات مربوط‌به موضوع مطالعه، انتخاب و بررسي شدند.
نتايج: از نيمه قرن بيستم تا امروز، مدل‌هاي جديدي براي درمان و پيشگيري از ديابت در شرايط درون بدن و آزمايشگاهي معرفي شده‌اند. براي القاي ديابت نوع 1 مدل‌هاي متنوعي وجود دارد كه هر يك داراي نقاط ضعف و قوت هستند. اين مدل‌ها شامل مدل‌هاي خودبخودي، دستكاري ژنتيكي و القاء شيميايي هستند. به‌طور معمول، يكي از روش‌هاي القاء ديابت در حيوانات، استفاده از مواد شيميايي به‌ويژه استرپتوزوتوسين (STZ) است و حيوانات مورد استفاده عمدتاً جوندگان (موش صحرايي و موش) و به ميزان كمتر گربه، سگ، خوك و پريمات‌ها هستند.
نتيجه‌گيري: بر اساس نتايج مطالعه، هنوز مدل حيواني استاندارد و كاملي وجود ندارد و راه طولاني تا رسيدن به يك مدل جامع از پاتوژنز و عوارض ديابت وجود دارد لذا توسعه اين مدل‌ها ضروري مي‌باشد. با توجه به اهميت مطالعات ديابت، لازم است كه انتخاب مدل حيواني مناسب هر مطالعه با دقت انجام شود.
چكيده لاتين :
Diabetes is a chronic metabolic disease with high prevalence characterized by hyperglycemia due to relative
deficiency or lack of insulin. Type 1 diabetes (destruction of Beta cells) and type 2 diabetes (insulin resistance) are the two
main types of diabetes. Animal models of diabetes, as an important tool in the study of this disease, help to avoid human
challenging immoral and costly studies. Therefore, the present review study aimed to investigate animal models of induced
and spontaneous type 1 diabetes in rodents.
Methods: In this systematic review, the keywords of “diabetes”, “induction”, and “animal model” from 1991 to 2021 were
searched in PubMed, Scopus, and Google scholar databases. Articles related to the subject of study were selected and
reviewed.
Results: From the half of the twentieth century until today, new models have been introduced for prevention and treatment
of diabetes in vivo and in vitro. There are various models for inducing type 1 diabetes, each of which has its strengths and
weaknesses. These models include spontaneous models, genetically engineered, and chemically induced models. Typically,
one way to induce diabetes in animals is to use chemicals, especially streptozotocin (STZ). Animals used include rats, mice,
cats, dogs, pigs, and primates.
Conclusion: Based on the results of the study, there is still no standard animal model that can accurately detect the
disease, and there is a long way to arrive at a comprehensive model of the pathogenesis and complications of the disease.
Therefore, it is necessary to consider the development of these models. Given the importance of diabetes studies, it is
necessary to carefully select the appropriate animal model for each study.
