اثربخشي درمان مبتني بر تعهد و پذيرش بر اهمال‌كاري تحصيلي و ناسازگاري رفتاري دانش‌آموزان پسر داراي اضطراب امتحان: يك مطالعه نيمه‌آزمايشي

Effectiveness of Commitment and Acceptance Therapy on Academic Procrastination and Behavioral Maladaptation of Male Students with Test Anxiety: A Quasi-Experimental Study

زمينه و هدف: ناسازگاري رفتاري دانش­ آموزان، در حال حاضر يكي از دغدغه ­هاي نظام آموزشي مي ­باشد. پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي درمان مبتني بر تعهد و پذيرش بر اهمال­ كاري تحصيلي و ناسازگاري ­رفتاري دانش ­آموزان داراي اضطراب­ امتحان انجام شد. مواد­ و ­روش‌ها: پژوهش حاضر يك مطالعه­ نيمه­ آزمايشي با طرح پيش ­آزمون-پس­ آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش را كليه دانش ­آموزان پسر پايه هفتم ناحيه 2 كرمان در سال تحصيلي 99-1398 تشكيل دادند. 30 نفر از دانش ­آموزان به­ عنوان نمونه پژوهش انتخاب و به­ صورت تصادفي در دو گروه­ آزمايش و گروه كنترل جايگزين شدند (هر گروه 15 نفر). ابتدا پرسش­نامه سازگاري رفتاري Sinha و Sing و پرسش­نامه اهمال‌كاري تحصيلي Solomon و Rothblum به عنوان پيش ­آزمون در دو گروه اجرا شد. سپس درمان مبتني بر پذيرش و تعهد به مدت 2 ماه در گروه آزمايش اجرا شد. گروه كنترل هيچ­گونه درماني دريافت نكردند. داده ­ها با استفاده از مانكووا تحليل شدند. يافته‌ها: ميانگين (انحراف ­معيار) اهمال­ كاري تحصيلي در گروه آزمايش 77/39 (5/74) و گروه كنترل 76/79 (5/66)، در مرحله پيش­آزمون و در گروه آزمايش 54/82 (5/12) و گروه كنترل 74/25 (6/94)، در مرحله پس ­آزمون (0/001>P) به دست آمد. هم­چنين ناسازگاري رفتاري در گروه آزمايش 48/15 (7/04) و گروه كنترل 49/12 (6/37)، در مرحله پيش ­آزمون و در گروه آزمايش 35/87 (5/12) و گروه كنترل 48/29 (6/61)، در مرحله پس­آزمون به­ دست آمد (0/001>P). نتيجه‌گيري: با توجه به اثربخشي درمان مبتني بر تعهد و پذيرش، پيشنهاد مي­شود در جهت بهبود و كاهش اهمال­ كاري تحصيلي و ناسازگاري ­رفتاري دانش ­آموزان داراي اضطراب­ امتحان استفاده گردد.

Background and Objectives: Behavioral incompatibility of students is currently one of the concerns of the educational system. The aim of this study was to determine the effectiveness of commitment-based treatment and acceptance on academic procrastination and behavioral maladaptation of students with test anxiety. Materials and Methods: The present study was a quasi-experimental study with a pretest-posttest design with a control group. The statistical population of the study consisted of all seventh-grade male students in the District 2 of Kerman in the academic year 2019. Thirty students were selected as the research sample and randomly assigned to the experimental and control groups (15 in each group). First, Sinha and Singh’s Behavioral Adjustment Questionnaire and Solomon and Rothblum’s Academic Procrastination Questionnaire were administered as a pretest in both groups. Then, the treatment based on acceptance and commitment was performed in the experimental group for 2 months. The control group did not receive any treatment. Data were analyzed using MANCOVA. Results: The mean (standard deviation) of academic procrastination in the pre-test stage was 77.39 (5.74) in the experimental group and 76.79 (5.66) in the control group, and in the post-test stage it was 54.82 (5.12) in the experimental group and 74.25 (6.94) in the control group (p<0.001). Also the mean (standard deviation) of behavioral incompatibility in the pre-test stage was 48.15 (7.04) in the experimental group and 49.12 (6.37) in the control group, and in the post-test stage it was 35.87 (5.12) in the experimental group and 48.29 (6.61) in the control group (p<0.001). Conclusion: Considering the effectiveness of commitment and acceptance therapy, it is recommended to be used to improve and reduce academic procrastination and behavioral maladaptation of students with test anxiety.